Holybreak - Sanktuarium św. Barbary w Strumieniu

Sanktuarium św. Barbary w Strumieniu

ul. 1 Maja 9, 43-246 Strumień

Sanktuarium Świętego

św. Barbara

UDOSTĘPNIJ

ZAPISZ

Źródło: Wikimedia Commons

O sanktuarium:

Parafia św. Barbary – rzymskokatolicka parafia znajdująca się w Strumieniu. Należy do dekanatu Strumień diecezji bielsko-żywieckiej. W 2005 zamieszkiwało ją ponad 4110 katolików. Historia 20 lutego 1454 r. w liście Jana, prymasa i arcybiskupa gnieźnieńskiego, wzmiankowany jest tutejszy kościół lub kaplica, opisany jako stary i niszczejący, dlatego też arcybiskup wzywał do budowy nowego kościoła. Podległy był parafii w Wiśle Niemieckiej, a więc znajdował się w granicach diecezji krakowskiej. W oparciu o ten list za zgodą biskupa krakowskiego Zbigniewa Oleśnickiego wybudowano we wschodniej (dolnej) części Strumieniu kościół pw. św. Krzyża. Prawdopodobnie po przejęciu okolicy przez księcia cieszyńskiego w 1480, a następnie po podarowaniu jej Mikołajowi Brodeckiemu parafia strumieńska przeszła do diecezji wrocławskiej. Dlatego, że kościół Świętego Krzyża był w złym stanie Mikołaj Brodecki wystarał się o budowę nowego kościoła. Pozwolenie wydał 12 maja 1495 r. biskup wrocławski Jan IV Roth. Nowy drewniany kościół parafialny miał wezwanie św. Barbary, jego budowę ukończono w 1498 r., kiedy stary kościół Świętego Krzyża stał się jego filialnym. W listopadzie 1598 r. wizytacji kościelnej (pierwszej po soborze trydenckim) dekanatu pszczyńskiego dokonał archidiakon krakowski Krzysztof Kazimirski na zlecenie biskupa Jerzego Radziwiłła. Według sporządzonego sprawozdania kościół w Oppidium Strumien znajdował się w rękach luterańskich. Obecna murowana świątynia została wzniesiona w latach 1789-1790 i ufundowana przez księcia sasko-cieszyńskiego i jednocześnie królewicza polskiego, Alberta Kazimierza (czwartego syna króla Polski Augusta III Sasa) oraz jego żony, arcyksiężnej Marii Krystyny (ukochanej córki cesarza Franciszka I i cesarzowej Marii Teresy). Została poświęcona w dniu 5 grudnia 1790 roku przez komisarza biskupiego i dziekana cieszyńskiego, księdza Alojzego Lohna. W 1936 roku świątynia została odnowiona przez księdza dziekana Alojzego Gałuszkę. Prace remontowe były prowadzone przez Stanisława Pochwalskiego z Krakowa. W 1945 roku kościół uległ poważnym zniszczeniom w czasie bombardowania i ostrzału miasta przez wojska sowieckie i wycofujące się wojska niemieckie. Dzięki staraniom ówczesnego administratora parafii, księdza Bernarda Barysza, został stosunkowo szybko odbudowany. W latach 1960-1970, podczas urzędowania księdza proboszcza Alojzego Raszki zostały podjęte prace remontowo-budowlane przy umocnieniu murów świątyni (ponieważ budowla została wybudowana na podmokłym gruncie) oraz renowacji wnętrza. Projektantami prac byli: inż. Pałka i dr A. Lisik. W 2015 przeprowadzono remont wieży kościelnej wraz z renowacją krzyża stalowego. Malowidło iluzjonistyczne W 1999, podczas prac konserwatorskich, odkryto pod grubymi warstwami kurzu, zarys malowidła ściennego, znajdującego się na ścianie za ołtarzem głównym (cała wysokość ściany prezbiterium). Jest to późnobarokowy fresk wykonany w technice mieszanej na tynku szorstkim z odciśniętym rysunkiem. Przedstawia ołtarz architektoniczny namalowany iluzjonistycznie. Stan zachowania dzieła był stosunkowo dobry. Odkryto też dekoracje malarskie na pozostałych dwóch ścianach w prezbiterium, będące kontynuacją głównego wizerunku, ale były one pokryte warstwami farb, pobiał i gipsu. Malarskie przedstawienie ołtarza wykonano najprawdopodobniej w latach 1789-1790. Twórca dzieła nie jest znany, chociaż może być przypisywane Ignacemu Chambrezowi, który stworzył malowane na płótnie stacje drogi krzyżowej dla fary w Strumieniu (1793). Z parafii wydzielone zostały kolejno parafie w: Zarzeczu (w 1788 r., obecnie nieistniejąca), Chybiu (1932), Bąkowie (1990) i Zabłociu (1999).

Czytaj więcej

Mapa:

Sanktuaria w pobliżu: