Holybreak - Sanktuarium św. Wojciecha w Bielinach

Sanktuarium św. Wojciecha w Bielinach

Bieliny, ul. Św. Wojciecha 29 37-410 Ulanów

Sanktuarium Świętego

św. Wojciech

UDOSTĘPNIJ

ZAPISZ

Źródło: Wikimedia Commons

Klasztor Sióstr Dominikanek

Źródło: Wikimedia Commons

Dzwonnica

Źródło: Wikimedia Commons

Kapliczka w pobliżu sanktuarium

Źródło: Wikimedia Commons

Wejście na teren sanktuarium

Źródło: Wikimedia Commons

O sanktuarium:

Sanktuarium św. Wojciecha w Bielinach – kościół parafialny – sanktuarium pod wezwaniem św. Wojciecha znajdujące się przy ulicy św. Wojciecha w Bielinach. Budowę sanktuarium rozpoczęto w 1759 roku, uroczyste poświęcenie nastąpiło w 1852 r. Znajduje się w nim ponad 90 relikwii po różnych świętych, w tym świętego Wojciecha, św. Jana z Dukli, św. Stanisława ze Szczepanowa, św. Andrzeja Boboli, św. Stanisława Kostki, św. Maksymiliana Kolbego, św. Marii Goretti, św. Jana Bosco, św. Dominika Savio, św. męczennika Korneliusza, św. Barbary, św.Anny, św. Floriana, św. Klemensa, św. Rity, bł. ks. Jerzego Popiełuszki oraz innych. Pierwszy drewniany kościół wspomniany został w spisach świętopietrza z 1326 r. Nosił wezwanie św. Wojciecha, biskupa i męczennika, co związane było z legendą głoszącą, jakoby w drodze do Prus święty miał się zatrzymać w Bielinach. Podczas obchodów jubileuszu tysiąclecia męczeńskiej śmierci św. Wojciecha w 1997 r. dekretem bpa W. Świerzawskiego kościół w Bielinach podniesiony został do rangi Sanktuarium św. Wojciecha. Parafia w swojej historii posiadała kilka drewnianych świątyń, które ulegały pożarom (1662, 1711, 1753). W 1869 r. do Bielin przybyły siostry dominikanki, które założyły tam swój klasztor wraz z kaplicą (oddany do użytku w 1876 r.). Kościół parafialny pw. św. Wojciecha zbudowany został w latach 1763-1770 z fundacji księżnej Elżbiety Anny Dulskiej, córki Michała Korybuta Wiśniowieckiego. Uroczyste poświęcenie tej świątyni miało miejsce w 1852 r. Restauracja kościoła, którą przeprowadził Teofil Kopystyński, odbyła się w 1893 r. Świątynia od 2007 r. przechodzi stopniową konserwację (m.in. w latach 2014-2016 prowadzono gruntowne prace przy polichromii). Świątynia jest murowana z cegły i kamienia, barokowa, nieorientowana. Elewacja frontowa jest dwukondygnacyjna, zwieńczona trójkątnym tympanonem. Prostokątna nawa poprzedzona jest od wschodu kwadratowym przedsionkiem. Drugi (zapewne wtórny) przedsionek wybudowano przy południowej ścianie kościoła. Część prezbiterialna świątyni węższa od nawy, mieści w centrum prostokątne prezbiterium, za którym jest zakrystia. Nawa i prezbiterium zostały przykryte kolebką z lunetami. Ściany kościoła pokrywają malowidła. Najcenniejsze, późnobarokowe, iluzjonistyczne malowidła zdobią wnętrze nawy i prezbiterium (Gabriel Sławiński, II poł. XVIII w.). W większości barokowe jest także wyposażenie kościoła. Z II poł. XVIII w. pochodzi ołtarz główny (obraz malował I. Fries z Insbrucka ok. 1881 r.), ołtarze boczne, ambona, chrzcielnica z oprawą. Prospekt organowy wykonał Aleksandrer Żebrowski ze Lwowa w 1889 r. We wnętrzu nawy umieszczono epitafia. Zespół kościelny składa się z kościoła, dzwonnicy i ogrodzenia z bramkami (źródło: diecezjasandomierska.pl).

Czytaj więcej

Mapa:

Sanktuaria w pobliżu: