W 1648 właściciel zaobserwował cudowne zjawisko, pojawienie się na licu tego obrazu kropel cieczy, najprawdopodobniej – jak przypuszczał – potu. Zjawisko to powtórzyło się jeszcze dwukrotnie 24 grudnia 1658 i 14 grudnia 1659. Chcąc się podzielić tym faktem postanowił on przekazać po kilku dniach od ostatniego „pocenia”, obraz na widok publiczny, ofiarując go do miejscowego kościoła. Początkowo umieszczono go z boku kościoła. Liczne modlitwy przez wiernych oraz doznane w ten sposób łaski i uzdrowienia przed obrazem – jak głosi tradycja – sprawiły, że wierni oraz ojcowie franciszkanie uznali go za cudowny, umieszczając przed nim już od drugiej połowy XVIII wieku liczne wota, będące swoistym podziękowaniem[5]. Kronikarze franciszkańscy nazywali obraz w swych dziełach mianem: (łac. Imago gloriosa), czyli słynący łaskami. Ocalenie od epidemii z lat 1700–1707 również przypisywano orędownictwu Matki Bożej. Kult wizerunku znacznie się rozszerzył, kiedy to po modernizacji kościoła umieszczono go w 1750 lub 1752 w nowym głównym ołtarzu. W 1819 wstawiennictwu postaci na wizerunku przypisywano ocalenie klasztoru franciszkanów od grasującego w mieście pożaru, który strawił ponad 245 budynków. Podczas swojej pielgrzymki do Polski w 1997, papież Jan Paweł II w katedrze gnieźnieńskiej uroczyście koronował Matkę Bożą Pocieszenia w jej wizerunku w dniu 3 czerwca.