Pierwszą wzmiankę o obrazie zawiera inwentarz z r. 1798. Obraz ten pochodził z prywatnej kaplicy dziedzica Brzeskiego. Są podstawy, aby sądzić, że był on ofiarowany kościołowi w latach, gdy zaczął on funkcjonować. W czasie I wojny światowej w 1914 r kościół został trafiony pociskami artyleryjskimi. Ks. Folfasiński, ówczesny proboszcz, wydał polecenie, aby obraz Matki Bożej przewieźć w bezpieczne miejsce do Kielc. Gdy mieszkańcy Bolmina zdjęli obraz i przygotowywali go do wywiezienia, usłyszeli w kościele płacz dziecka. Zdziwieni przeszukali całą świątynię, niestety dziecka nie znaleźli. Wyszli, więc przed kościół i przeszukali cały plac przed świątynią – i tu nie znaleźli dziecka. Zdziwieni wrócili do kościoła, by wykonać to, co zamierzali. Gdy zbliżyli się do obrazu z zamiarem wyniesienia go na czekający wóz, znowu usłyszeli płacz dziecka. Przerażeni tym faktem uznali, że to znak z nieba i Matka Boża nie chce, aby jej cudowny wizerunek był wywieziony z kościoła. Postanowili, że ukryją go w kościele. Tu więc, pod posadzką, zakopali obraz, który szczęśliwie przetrwał zawieruchę wojenną. Co dziwne, kościół, choć pokiereszowany pociskami, ocalał, a wieś została prawie zrównana z ziemią. Pociski, które wpadały do świątyni, nie wybuchały, a jeśli już nastąpił wybuch, to czynił on niewielkie zniszczenia.