Pierwszą obszerną relację o Obrazie przekazuje ks. Dionizy Jaguściński w książce „Cuda i Łaski Najświętszej Maryi Panny w Obrazie Kościoła Tuligłowskiego”, wydanej w roku 1769 w Krakowie. Biskup Jerzy Denhoff w roku 1699 zapisuje w aktach powizytacyjnych, że „obraz cieszy się specjalną czcią…, są znane liczne łaski i opieka, którą otrzymują pielgrzymi na tym miejscu w swoich potrzebach”. Jeszcze więcej o kulcie Maryi w tym miejscu możemy się dowiedzieć z akt powizytacyjnych biskupa Hieronima Sierakowskiego z roku 1744. Dokumenty te stwierdzają, że przyczyną popularności obrazu Matki Boskiej były łaski i cuda, jakie wierni tu otrzymywali za Jej pośrednictwem. Od kiedy Maryja stanęła na tutejszej ziemi, rozlewała obfite łaski na swój lud. Dla Niej wybudowano kościół, najpierw skromny, potem coraz bardziej okazały. Dla Niej wykonano piękne ołtarze, a ludzie pobożni, jako podziękowanie za łaski, składali wota, przytwierdzali je do obrazu. Prawdopodobnie w XVI lub XVII wieku na postać Maryi i Dzieciątka pobożność chrześcijańska nałożyła srebrne sukienki, pozostawiając całe tło obrazu odsłonięte. Do końca XVIII wieku Sanktuarium w Tuligłowach przeżywało wspaniały rozwój. Powstała nowa, murowana świątynia, pielgrzymi garnęli się do swej Matki. Na obrazie zawieszono wiele kosztownych wotów. Starano się również o koronację Cudownego Obrazu. Katastrofa przyszła niespodziewanie wraz z tzw. religijnymi reformami józefińskimi, wprowadzonymi przez cesarza Austrii, Józefa II w 1782 roku. Ze skarbca kościelnego zrabowano wówczas kosztowne wota. Nie oszczędzono także obrazu: brutalnie zdarto z niego srebrne pozłacane sukienki i wota. uż w 1744 roku, za rządów biskupa przemyskiego Wacława Hieronima Sierakowskiego, kustosze Tuligłowskiego Sanktuarium – Bożogrobcy, podjęli starania o koronację słynącego cudami obrazu. Sprawa ciągnęła się długo, a kasata placówki zakonnej oraz ograbienie obrazu w 1819 roku podczas religijnych reform józefińskich, jeszcze bardziej oddaliły datę koronacji. Zamiar ten udało się zrealizować dopiero na początku XX wieku. Ówczesny proboszcz, ks. Ludwik Kozłowski (1885 – 1935), ożywia nabożeństwa ku czci Matki Bożej Niepokalanie Poczętej, urządza uroczyste odpusty, rozprowadza obrazki, spisuje cuda i łaski. W 1908 roku organizuje misje parafialne, które prowadzą Ojcowie Jezuici. Na ich zakończenie, 8 września 1908 roku pisze prośbę do Kapituły Watykańskiej o pozwolenie na koronację cudownego Obrazu. Po uzyskaniu od Stolicy Apostolskiej Dekretu Koronacyjnego wydanego 29 listopada 1908 roku, rozpoczęto przygotowania do wielkiej uroczystości. Koronacji dokonał św. Józef Sebastian Pelczar, ówczesny biskup przemyski, przy licznym udziale wiernych 8 września 1909 roku w święto Narodzenia NMP (źródło: tuliglowy.michalici.pl).