Sanktuarium Madonna del Silenzio (Avezzano)
Via Lago di Scanno, 67051 Avezzano
Sanktuarium Maryjne
UDOSTĘPNIJ
ZAPISZ
4
Sanktuarium Madonna del Silenzio (Avezzano)
Źródło: Wikimedia Commons
Źródło: Wikimedia Commons
Źródło: Wikimedia Commons
Źródło: Wikimedia Commons
O sanktuarium:
Sanktuarium Madonny del Silenzio to obiekt sakralny położony w Avezzano w Abruzji. W 2020 roku kościół pierwotnie poświęcony Najświętszemu Sercu, a następnie św. Franciszkowi z Asyżu, został podniesiony do rangi sanktuarium diecezjalnego z tytułem „Madonna del Silenzio in San Francesco”.
Klasztor i kościół, znajdujące się w dzielnicy Frati w Avezzano, zostały zbudowane w latach 1920-1922, kilka lat po zniszczeniach spowodowanych trzęsieniem ziemi na Marsie w 1915 roku, klasztoru franciszkanów i kościoła Santa Maria in Vico. Wraz z nabyciem przez braci kapucynów z Abruzji terenu w pobliżu góry Salviano oraz dzięki darowiznom obywateli i darowiznie papieża Benedykta XV, w 1917 r. rozpoczęto budowę budynków sakralnych. Początkowo noszące tytuł Najświętszego Serca Jezusowego, zostały konsekrowane i udostępnione do kultu od 1 maja 1920 r. do 30 kwietnia 1922 r.
W 1939 roku konstrukcje stwarzały już problemy statyczne, zostały poważnie uszkodzone w wyniku bombardowań alianckich podczas drugiej wojny światowej i zostały częściowo rozebrane.
W latach pięćdziesiątych XX w. nastąpił remont kościoła i rozbudowa klasztoru. 1 stycznia 1971 roku biskup Marsi, ks. Domenico Valerii podniósł kościół do rangi parafii i nazwał go wraz z klasztorem imieniem San Francesco d'Assisi, od którego pierwotnie nazwano kościół San Giovanni Decolato, natomiast inny kościół miejski, ten w dzielnicy San Rocco, nosił już imię po Najświętszym Sercu.
W tym samym roku w skrzydle domu klasztornego mieściło się przedszkole. W latach siedemdziesiątych przeprowadzono interwencje mające na celu adaptację i renowację obiektów, w wyniku czego stworzono niszę, w której mieści się ikona. W latach 1987-2002 na przyległym terenie wybudowano klub rekreacyjny, kręgielnię i regulaminowe boisko do piłki nożnej, z którego korzysta młodzieżowy klub piłkarski „San Francesco”.
Na początku XXI wieku gmina Avezzano wykonała nową nawierzchnię z kostek porfirowych na placu przed kościołem, nazwaną na cześć żebrzącego brata kapucyna Daniele Mastrocoli. Od 2010 roku, w związku z kryzysem powołaniowym, kościół i klasztor musiały zamknąć główną działalność społeczną i religijną, aby ostatecznie zostać włączone do parafii San Pio X w Borgo Angizia.
W dniu 13 maja 2020 roku biskup ks. Pietro Santoro, oficjalnie podniósł kościół do rangi sanktuarium diecezjalnego z tytułem Madonny del Silenzio in San Francesco, spełniając wolę papieża Franciszka.
Święty obraz zamówiony w 2010 roku przez Emiliano Antenucciego, kapłana Zakonu Braci Mniejszych Kapucynów z Abruzji, powstał w opactwie Mater Ecclesiae na wyspie San Giulio, nad jeziorem Orta w Piemoncie. Ikona Matki Bożej Ciszy inspirowana jest freskiem koptyjskim z VIII wieku. Kopia dzieła została pobłogosławiona 18 maja 2015 roku przez papieża Franciszka, który pod wrażeniem obrazu umieścił go przy głównym wejściu do Pałacu Apostolskiego na dziedzińcu San Damaso. Oryginalna ikona została poświęcona 15 czerwca 2016 r. przez papieża, który kilka lat później formalnie wyraził chęć znalezienia w Abruzji miejsca kultu poświęconego Pani Ciszy.
Kościół o zasadniczych i prostych liniach jest jednonawowy. Wewnętrznie, w niszy nad ołtarzem, znajduje się ikona, która według wczesnych źródeł reprezentuje styl bizantyjski (X-XI w.), późniejsze badania sytuują ją w stylu późnogotyckim z XV w. Przedstawiony na obrazie wyjętym z ołtarza, według starożytnych źródeł pierwotnie był przechowywany w małym kościele Santa Maria, a następnie w kościele San Vincenzo w rejonie Penna, nad brzegiem jeziora Fucino pomiędzy Avezzano i Luco dei Marsi. W XIII wieku, wraz z opuszczeniem miejscowości na skutek wylewu jeziora, dzieło przeniesiono do kościoła Madonna di Vico, gdzie pozostało aż do trzęsienia ziemi na Marsyce w 1915 roku, które całkowicie zniszczyło go wraz z klasztorem franciszkanów. Poważnie uszkodzony ołtarz przewieziono najpierw do Rzymu, do Muzeum Narodowego Pałacu Weneckiego, a później do muzeum kapituły diecezjalnej w Velletri, ostatecznie w 1952 roku ponownie umieszczono go w muzeum rzymskim, gdzie obraz pozyskano pod koniec lat sześćdziesiątych . Odnaleziony i rozpoznany przez malarza Francesco Antonio Bianchi 23 grudnia 1972 roku, dzięki zainteresowaniu braci kapucynów i ówczesnego ministra edukacji Oscara Luigiego Scalfaro, został przywieziony z powrotem do Avezzano w nowym kościele braci kapucynów i wystawiony publicznie od 18 lutego 1973 r.
Malowidła ścienne zostały stworzone przez Francesco Antonio Bianchi.
Mapa:
Sanktuaria w pobliżu:
