Holybreak - Sanktuarium San Gennaro alla Solfatara (Pozzuoli)

Sanktuarium San Gennaro alla Solfatara (Pozzuoli)

Via San Gennaro Agnano 8, 80078 PozzuoliPisciarelli

Sanktuarium Świętego

św. January

UDOSTĘPNIJ

ZAPISZ

O sanktuarium:

Sanktuarium San Gennaro alla Solfatara jest jednym z najważniejszych budynków kultu na obszarze Flegrejczyków. Obiekt, choć zlokalizowany na terenie Pozzuoli, od wieków należał do majątku miasta Neapol. Neapolitańczycy gorąco pragnęli zastąpienia poprzedniego kościoła, pochodzącego z VIII wieku. Jego budowę rozpoczęto w 1574 r., a zakończono w 1580 r. Została zbudowana dokładnie w miejscu, w którym ścięto San Gennaro i jego sześciu towarzyszy za męczeństwo. Pierwsza renowacja budowli datowana jest na rok 1701, a zakończyła się w roku 1708, kiedy to została ponownie poświęcona przez biskupa Pozzuoli Michele Petirro. W nocy z 21 na 22 lutego 1860 roku kościół uległ bardzo poważnym zniszczeniom w wyniku pożaru; został szybko odrestaurowany według projektu architekta Ignazio Rispoli i został ukończony tuż po cholerze w 1866 r., także przy udziale mieszkańców Puteoli. Zamiast tego w 1877 roku przeszedł inne interwencje restauratorskie i upiększające Odkryto tunel łączący kościół z klasztorem, w którym znajdowały się łóżka przypuszczalnie dla grzeszników. Około 1926 roku kościół został dodatkowo upiększony, zwłaszcza dzięki licznym malunkom. 11 lutego 1945 r. został podniesiony do rangi parafii przez biskupa Alfonso Castaldo i poświęcony także męczennikom Festusowi i Desiderio. Fasada jest prosta, z głębokim pronaosem i dwiema pięknymi toskańskimi kolumnami. Na jego ścianach znajdują się tablice upamiętniające: ta po prawej stronie przy wejściu, wizytę dokonaną w kościele w 1697 roku przez arcybiskupa Neapolu kardynała Giacomo Cantelmo, ta po lewej stronie renowację przeprowadzoną w 1701 roku , ta po prawej stronie patrzących na wejście od drzwi, budowa kościoła w 1580 r. Po lewej: górna, jej podniesienie do kościoła parafialnego w 1945 r. i dolna, jej budowa w 1580 r., przy ul. na koszt gminy Neapol. Na portalu piperno umieszczono delikatną, XVII-wieczną marmurową płaskorzeźbę, przedstawiającą twarz Jezusa. Wnętrze posiada nawę nawową, przykrytą sklepieniem kolebkowym i kaplicami bocznymi. Od prezbiterium oddziela ją łuk triumfalny, nakryty freskami pseudokopułowymi wraz z pióropuszami i sklepieniem wykonanymi w 1926 r. przez L. Tammaro. Kaplice przeplatane są pilastrami, zwieńczonymi kapitelami jońskimi. Chór braci znajduje się na Pronaos. Do najcenniejszych dzieł zachowanych w kościele należy ołtarzyk zwieńczony płaskorzeźbą przedstawiającą męczeństwo San Gennaro, dzieło słynnego artysty Lorenza Vaccaro z 1695 roku. Kolejnym dziełem przedstawiającym męczeństwo świętego jest umieszczony w ołtarzu głównym obraz autorstwa Pietro Gaudioso (ok. 1678 r.). W prawej kaplicy nawy czczony jest kamień, na którym według tradycji ścięto świętego, co przyciąga licznych wiernych zewsząd i o każdej porze roku, gdyż w dniach poprzedzających rocznicę jego ścięcia rzekome ślady krwi należącej do świętego przybiera z każdym dniem rubinowoczerwony kolor, natomiast przez resztę roku kamień jest czarny. Według badań przeprowadzonych w latach siedemdziesiątych przez profesora Ennio Moscarellę, jednego z najważniejszych badaczy San Gennaro i jego kultu, opublikowanych w książce La Pietra di s. Gennaro w Solfatara w Pozzuoli, zabytek zachowany w Pozzuoli to nie kamień, na którym najwyraźniej ścięto świętego, ale fragment wczesnochrześcijańskiego ołtarza z VI w., czyli zabytek marmurowy, którego datowanie datuje się na ok. dwieście lat później męczeństwo. Co więcej, fragment ten pokryty byłby warstwą wosku kapiącego ze świec, który mieniłby się pod wpływem efektu termicznego wywołanego obecnością wielbicieli: byłoby to zatem złudzenie optyczne. W tej samej kaplicy znajduje się także popiersie San Gennaro, któremu przypisuje się kilka niezwykłych wydarzeń. Jest dziełem nieznanego artysty i datowany jest na około XII wiek. Rzeźba pokazywana jest publiczności w specjalnej niszy utworzonej w ścianie, która pierwotnie była elementem architektury pogańskiej, lub w kaplicy na posąg lara. Najbardziej znany cud miał miejsce w 1656 roku podczas zarazy w Pozzuoli, podczas której zginęła duża część ludności. W nadziei, że dokona cudu i położy kres zarazie, postanowiono w procesji przenieść posąg San Gennaro z solfatary do amfiteatru Flawiuszów. Zdarzyło się, że od początku procesji na szyi Świętego pojawiła się dość wyraźna żółtawa plama, która w miarę upływu czasu rosła coraz bardziej, aż po przybyciu do amfiteatru stała się wielkości brzoskwini, przybierając w kształcie zarazy dymionej. Nagle rozerwała się, wypuszczając w powietrze zapach spalenizny, pozostawiając jedynie żółtawą plamę na szyi posągu, która pojawiła się od początku procesji i jest widoczna do dziś. San Gennaro wziął na siebie zarazę i uwolnił ludność Pozzuoli od tej straszliwej plagi. Z popiersiem San Gennaro wiąże się także legenda mówiąca o akcie wandalizmu, którego doznał w czasach korsarzy Saracenów. Ci, uderzeniem bułatu, odcięli mu nos. Wierni wielokrotnie zamawiali u różnych rzeźbiarzy nowy nos, lecz żadnemu z proponowanych nie udało się przyczepić do okaleczonej twarzy. Tymczasem liczni rybacy kilkakrotnie znaleźli w swoich sieciach kawałek marmuru o dziwnym kształcie, który wzięty za zwykły kamień został wrzucony z powrotem do morza. To jeden z rybaków rozpoznał w tym kamieniu kształt nosa i zaniósł go do kościoła, gdzie według legendy kamień wyleciał z rąk rybaka i powrócił na swoje pierwotne miejsce, pomiędzy oczami a ustami rybaka. statua.

Czytaj więcej

Mapa:

Sanktuaria w pobliżu: