Holybreak - Sanktuarium Narodzenia Najświętszej Maryi Panny (Tornolo)

Sanktuarium Narodzenia Najświętszej Maryi Panny (Tornolo)

Piazza Berto Lusardi 28, 43059 Tornolo

Sanktuarium Maryjne

UDOSTĘPNIJ

ZAPISZ

Źródło: Wikimedia Commons

O sanktuarium:

Sanktuarium Narodzenia Najświętszej Maryi Panny to katolickie miejsce kultu o barokowych formach zlokalizowane na Piazza Lusardi w Santa Maria del Taro, wiosce Tornolo, w prowincji Parma i diecezji Piacenza-Bobbio. Pierwotne miejsce kultu, poświęcone narodzeniu Maryi i przylegające do klasztoru, używanego również jako hospicjum dla pielgrzymów, zostało zbudowane około VIII wieku przez grupę mnichów z opactwa San Colombano w Bobbio. Przed rokiem 1150 świątynia zależna od opactwa Borzone została całkowicie odbudowana z łupka. W 1259 roku arcybiskup Genui Gualtiero da Vezzano podniósł świątynię do rangi sanktuarium poświęconego Narodzenia Najświętszej Maryi Panny, na polecenie kardynała Ottobono Fieschi, hrabiego Lavagna i przyszłego papieża Adriana V. W 1393 roku klasztor i kościół zajęty przez kryminalistów zostały opuszczone przez zakonników. Hrabia Lavagna Tommaso Ravaschieri uzyskał na jego prośbę od papieża Bonifacego IX zarządzanie i użytkowanie majątku kościelnego oraz prawo do mianowania przeora dla siebie i swoich potomków na sto lat; następnie kazał przebudować budynek iw 1399 roku bracia powrócili do klasztoru. Po ostatecznym usunięciu mnichów, w 1536 roku na polecenie biskupa Piacenza Ambrogio Trivulzio kierownictwo sanktuarium przeszło w ręce duchowieństwa świeckiego. Na początku XIX w. skromne wymiary starożytnego miejsca kultu, w obliczu wzrostu liczby ludności Santa Maria del Taro, spowodowały konieczność budowy nowej świątyni, której prace rozpoczęły się w 1807 r. mistrz budowlany Giovanni Sartorio, według projektu architekta z Chiavari; stary budynek został zatem rozebrany, natomiast barokowy kościół był prawie ukończony w 1820 roku, z wyjątkiem niektórych prac, które ukończono dopiero w 1834 roku. W latach 1837–1843 zbudowano także dzwonnicę, ponownie wykorzystując materiały starożytnego średniowiecznego kościoła. W 1998 r. przeprowadzono generalny remont dachu łupkowego, a w 2013 r. odrestaurowano elewacje. Kościół rozwija się na planie jednonawowym, flankowanym po każdej stronie trzema kaplicami, z wejściem od zachodu i apsydalnym prezbiterium od wschodu. Symetryczną, wydatną fasadę, w całości pokrytą regularnymi kamiennymi ciosami, poprzedza niewielki cmentarz kościelny; fasada podzielona jest na dwie części podwyższonym gzymsem. Poniżej sześć lizen zwieńczonych kapitelami doryckimi; pośrodku znajduje się duży portal wejściowy ograniczony dwiema marmurowymi kolumnami, zwieńczonymi doryckimi kapitelami podtrzymującymi połamany okrągły fronton, pośrodku którego znajduje się płaskorzeźba przedstawiająca Narodziny Marii; po bokach znajdują się dwie duże, okrągłe nisze łukowe, w których znajdują się marmurowe posągi św. Piotra i św. Pawła. Powyżej przestrzeń wyznaczają cztery lizeny zwieńczone doryckimi kapitelami; pośrodku znajduje się rozetowe okno ograniczone formowaną kamienną ramą, po bokach których znajdują się dwie okrągłe, łukowate nisze zawierające marmurowe posągi San Giovanni Battista i Sant'Antonio Abate; na końcach znajdują się dwa marmurowe posągi przedstawiające anioły. U szczytu wyróżnia się trójkątny fronton zwieńczający, z formowaną zwisającą ramą, pośrodku której znajduje się kamienna tarcza. Otynkowane boki, poprzecinane kamiennymi pilastrami, oświetlają w górnej części prostokątne okna. Z lewej strony, przylegająca do wysuniętej zakrystii, kamienna dzwonnica stoi na dwóch rzędach oddzielonych ciągami sznurkowymi, ozdobionymi na końcach pilastrami; dzwonnica, również wzbogacona pilastrami, wychodzi na wszystkie cztery strony przez duże, jednolancetowe okna o okrągłych łukach; u góry, poza wystającym gzymsem obwodowym, wznosi się latarnia o ośmiobocznej podstawie, oświetlana wysokimi i cienkimi jednolancetowymi oknami o okrągłych łukach, przerywanych w narożach lizenami; w koronie wyróżnia się kopułowata miedziana powłoka. Z tyłu rozciąga się absydalne prezbiterium, podzielone w pionie na trzy części kamiennymi pilastrami; po bokach znajdują się dwa duże prostokątne okna, natomiast u góry trzy trójlistne otwory łukowe. Wewnątrz nawę podzielono na cztery przęsła, z czego trzy pierwsze nakryte są sklepieniami kolebkowymi lunetowymi, zaś czwarte, płytsze, prostym sklepieniem kolebkowym, wszystkie ozdobione freskami religijnymi namalowanymi w 1945 roku przez Romea Muse; po bokach wznosi się szereg pilastrów korynckich, przerywających duże okrągłe łuki kaplic bocznych, podtrzymujących wystający gzyms obwodowy. Na przeciwfasadzie znajduje się tablica z 1259 r., świadcząca o starożytnym poświęceniu na sanktuarium; wyżej, w chórze, znajdują się organy, zbudowane przez firmę Cavalli pod koniec XIX wieku. Prezbiterium, lekko podwyższone, poprzedzone jest dużym okrągłym łukiem triumfalnym, wspartym na filarach korynckich; prostokątne pomieszczenie nakrywa freskowe sklepienie kolebkowe z lunetami; u dołu apsyda, zamknięta u góry niecką z trzema lunetowymi żebrowanymi segmentami, podzielona jest na trzy pilastrami korynckimi. Pośrodku znajduje się barokowy ołtarz główny z polichromowanego marmuru, zwieńczony edykułem, w którym znajduje się rzeźba Madonny z Dzieciątkiem z końca XV wieku, podarowana według tradycji przez św. Katarzynę Fieschi Adorno. Płytkie kaplice boczne, z których pierwsza jest mniejsza, nakryte są sklepieniami kolebkowymi i ołtarzami hostalnymi z ołtarzami barokowymi; te po prawej stronie poświęcone są Madonnie z Caravaggio, św. Antoniemu z Padwy i Najświętszemu Sercu, natomiast te po lewej stronie poświęcone są baptysterium, św. Rochowi i św. Józefowi.

Czytaj więcej

Mapa:

Sanktuaria w pobliżu: