Sanktuarium Santa Maria Nascente w Debbio (Mandello del Lario)
Via Statale, 23826 Mandello del LarioMaggiana
Sanktuarium Maryjne
UDOSTĘPNIJ
ZAPISZ
1
Sanktuarium Santa Maria Nascente w Debbio (Mandello del Lario)
Źródło: Wikimedia Commons
O sanktuarium:
Sanktuarium Santa Maria Nascente, znane również jako „sanktuarium Najświętszej Maryi Panny w Debbio”, to starożytne sanktuarium znajdujące się w gminie Mandello del Lario poświęcone kultowi Maryi Dziewicy. Sanktuarium położone na wzgórzu poniżej kościoła San Giorgio i na granicy z gminą Abbadia Lariana, należy utożsamiać ze starożytnym sanktuarium Santo Stefano. W dokumencie Liber Notitiae Sanctorum Mediolani z 1226 r. Goffredo da Bussedo wspomina, jak kościół Santo Stefano datowany na 833 r. w Debbio znajdował się pod kościołem parafialnym opactwa: „in abatia sancti vicentii ecclesia sancti stephani”.
Sanktuarium znajdowało się w strategicznym miejscu, ponieważ było centralne, ponieważ znajdowało się na ścieżce Wędrowca, która w tamtym czasie stanowiła jedyną drogę dojazdową do wioski Mandello. Ponadto z plaży przed sanktuarium wypływała łódź należąca do kościoła, która umożliwiała dotarcie do Mandello drogą wodną. W 1434 roku rodzina Stropeni miała fresk Madonna del latte na bocznej ścianie, który stał się dość czczony za łaski udzielane mieszkańcom wioski Mandellese. Pierwsze remonty prowadzono już w XVII w., a w 1619 r. kościół wyposażono w dzwon z dedykacyjnym napisem „Sancta Maria ora pro nobis”. W tym samym okresie powstał niezwykle wartościowy ołtarz przedstawiający ukamienowanie św. Szczepana oraz szereg tablic poświęconych Madonnie delle Grazie przedstawiających sceny z życia codziennego, zachowanych dziś w arcykapłanie kościoła San Lorenzo.
Kościół rozbudowano także pod względem architektonicznym poprzez założenie sklepienia krzyżowego. Wszystko to było możliwe dzięki rosnącemu oddaniu mieszkańców Mandello Madonnie z Debbio, a co za tym idzie także zbieranej jałmużnie. Poprawa ta nastąpiła także po wygaśnięciu zarazy z 1630 r. 2 lutego 1644 r. Nicola Stropeni, szlachcic z Mandello, podarował przylegającą do budynku działkę, z której w jego wyborach recytowano msze dochodowe. Pięciodniowy prezent również Maria Ippolita, członkini tej samej rodziny, dokonała dużego zapisu na rzecz bractwa SS. Sakrament Mandello w zamian za określoną liczbę mszy św., które będą odprawiane w kaplicy Madonny di Debbio. Tego samego rodzaju, ale większe znaczenie miał zapis Marii Elisabetty Stropeni na łożu śmierci. Zostawił rozkaz odprawienia 1200 mszy w ciągu 15 lat od swojej śmierci, a także 1300 lirów na sfinansowanie utrzymania budynku.
Ostatni zapis był nie tylko największy, ale i najtrwalszy, ostatni dowód wpłaty poświadczony jest bowiem dopiero w 1874 r. Po wizycie pasterskiej biskupa Olgiatiego w 1712 r., gdzie wydał on rozkaz budowy zakrystii na szaty sakralne przechowywano w sąsiedniej kaplicy. W 1736 roku rozkaz został wówczas wykonany. W 1755 roku gmina podjęła decyzję o usunięciu fresku Madonny z nawy bocznej i umieszczeniu go nad ołtarzem w złotej ramie i otoczonego wszystkimi wotami składanymi przez ludność za otrzymane łaski, których było wówczas 45. O tym posunięciu świadczy łaciński napis znajdujący się wewnątrz kościoła:
D.O.M. IMAGO B.M.V. ANNO 1434 IN HOC PARIETE DEPINCTA ET OB EXIMA BENEFICIA SINGULARI NABOŻEŃSTWO LUDZI CZCZONE PRZY OŁTARZU PROTOMARTYRIS, PIA BENEFACTORUM OPERA INCOLUMIS TRANSLATA FUIT DIE 29 SEPTEMBRIS, SOLEMNI POMPA CELEBRATO TRANSLATIONIS IPSIUS FESTO DIE 21 NOVEMBRIS ANNO 1755 » Sanktuarium w 1760 roku było poświęcone Mikołajowi Maria Nascente i ściana ołtarza ozdobiona są sztucznym marmurem, muszlami i sklepieniem gwiaździstym, które bardzo przypominają współczesne freski Sanktuarium Najświętszej Maryi Panny nad rzeką, więc można pomyśleć, że można je przypisać także dekoratorom Giuseppe Pellegriniego i Perottiego. W 1781 roku przeprowadzono kolejną interwencję restauratorską, o czym świadczy napis: «D.O.M./BENEFACTORUM.../ PIGMENTIS/CONDEOCRAVIT/ANNO MDCCLXXXI». Interwencja ta doprowadziła do budowy dzwonnicy i stworzenia drugiego wejścia do zakrystii. Zamiast tego we wnętrzu dokonano najważniejszych prac na tynku, a właściwie nałożono warstwę różowego tynku, który pokrył znajdujące się pod nim dekoracje. Ściany boczne zostały następnie ponownie ozdobione freskami w postaci 12 owali, na których widnieją cnoty Maryi.
Wszystko to było możliwe dzięki datkom wiernych i po raz kolejny Elisabetty Stropeni. 26 września 1817 roku papież Pius VII udzielił wieczystego odpustu zupełnego tym, którzy nawiedzili kościół w ciągu 5 dni święta Narodzenia NMP i poświęcili ołtarz. Sanktuarium na przestrzeni lat przybierało różne formy, obecnie prezentuje architekturę XVIII-wieczną, choć na ścianach bocznych można dostrzec pozostałości starszych budowli. Obecna budowla prezentuje się na zewnątrz z zasadniczą dwuspadową fasadą, portal wejściowy flankują dwa małe okna wyposażone w kraty i otoczone granitowymi ramami, przez które wierni mogli czcić fresk Madonny karmiącej Dzieciątko. Nad drzwiami znajduje się większe prostokątne okno z barokową ramą. Wchodząc do budynku widać, że tylko jedna nawa jest przykryta sklepieniem kolebkowym. Prezbiterium ma kształt prostokąta i również posiada sklepienie kolebkowe, po obu stronach znajduje się dwoje drzwi prowadzących do znajdującej się za nim zakrystii. Nad ołtarzem głównym znajduje się fresk, od którego pochodzi nazwa kościoła: „Madonna karmiąca Dzieciątko Jezus”.
Obraz stanowi główną atrakcję dla wiernych i przedstawia Dziewicę Maryję siedzącą na fioletowym tronie, karmiącą Dzieciątko Jezus prawą ręką, prawą ręką trzyma Dzieciątko, w drugiej trzyma gałązkę róż. Sama Madonna ma na sobie białą suknię ozdobioną czerwonymi różami. Dzięki efektowi iluzjonistycznemu tylna ściana przyjmuje kształt półkola, tak aby wzrok skupiał na fresku. Fałszywa umywalka jest podzielona segmentowymi dekoracjami, które zbiegają się i zmniejszają, dając wrażenie wklęsłej przestrzeni. W centrum sklepienia kolebkowego znajduje się okulus, wewnątrz którego, na tle nieba, widać Gołębicę Ducha Świętego.
Na bocznych ścianach prezbiterium znajdują się obecnie dwa malowidła adamaszkowe, które zastąpiły dwa XVII-wieczne malowidła zachowane obecnie w kościele San Lorenzo. Przedstawiały one „Męczeństwo św. Szczepana” oraz „Madonnę z Dzieciątkiem ukazującą się św. Antoniemu z Padwy, św. Tomaszowi z Villanova i św. Franciszkowi z Paoli”, ten ostatni podarowany przez Elisabettę Stropeni w 1725 r. Ściany nawy kościoła św. budynek jest otynkowany w jednolitym różowym kolorze, który nabiera marmurkowego efektu odpowiadającego fałszywym lizenom, które oddzielają serię 11 owali przedstawiających „symbole maryjne” z wyjątkiem jednego, na którym przedstawiony jest święty, prawdopodobnie San Luigi Gonzaga. Zamiast tego na sklepieniu nawy, również ozdobionym fałszywymi ramami, u szczytu których namalowano cherubiny, umieszczono wielopłatowy okulus z monogramem maryjnym na jasnoniebieskim tle. Pierwotnie na ścianach bocznych, a obecnie na ścianie tylnej, 11 wotów z XVIII wieku. Kolejne 4 można datować na XIX wiek.
Mapa:
Sanktuaria w pobliżu:
