5 sierpnia 1640 r., w lesie k. Krasnobrodu, objawiła się, mieszkańcowi Szarowoli, Jakubowi Ruszczykowi, Matka Boża. W miejscu objawienia Jakub stawia figurę. W r. 1648 wojska Bohdana Chmielnickiego niszczą miejsce objawienia. Zniszczono figurę, wycięto pobliskie drzewa, zrabowano liczne wota. Wiosną 1649 r., w pośniegowym błocie, znaleziono mały obrazek o wymiarach: 9 x 14 cm. Przedstawia on Matkę Boską adorującą, leżące na ziemi, Dziecię Jezus. Matka Boska z rozpuszczonymi włosami i rękami złożonymi na piersi, Dziecię Jezus wyciąga prawą rękę w błogosławiącym geście. W lewym rogu obrazka Duch Święty w postaci spadającej gołębicy. Plan obrazka wypełnia różany ogród. Obrazek wykonany na papierze, metodą metalorytniczą w nieznanej drukarni. Oryginał znajduje się pinakotece monachijskiej i jest namalowany na desce przez Frencesco Raiboliniego z Bolonii. Znaleziony obrazek, mimo, że przeleżał od jesieni do wiosny w błocie, zachował swoją świeżość. Umieszczono Go w kościele zbudowanym na miejscu objawienia, w latach: 1648-64, przez Katarzynę Zamoyską. W r. 1654 bp chełmski Stanisław Pstrokoński wysyła do Krasnobrodu komisję na czele której stoi sufragan bp Mikołaj Świrski. Po wysłuchaniu świadków uznano prawdziwość objawień. W r. 1671 bp chełmski Jacek Święcicki stwierdza kult Obrazu i liczne wota, wiszące obok. W r. 1673 kościół spalony przez Tatarów, obrazek ocalał i został przeniesiony do kościoła ormiańskiego w Zamościu. W r. 1703 Obrazek ponownie w Zamościu. Koronowany, na prawach papieskich, 4 lipca 1965 r. (źródło: diecezja.zamojskolubaczowska.pl).