Sanktuarium Beata Vergine Assunta (Guasila)
Via T. Melas, 09040 Guasila
Sanktuarium Maryjne
UDOSTĘPNIJ
ZAPISZ
3
Sanktuarium Beata Vergine Assunta (Guasila)
Źródło: Wikimedia Commons
Źródło: Wikimedia Commons
Źródło: Wikimedia Commons
O sanktuarium:
Sanktuarium diecezjalnym pod wezwaniem Najświętszej Maryi Panny Wniebowziętej jest kościół parafialny w Guasila. Monumentalna świątynia w stylu neoklasycystycznym stoi w najwyższym i centralnym punkcie miasta.
Obecny kościół parafialny w Guasila został zbudowany w XIX wieku na miejscu starszego kościoła, po którym zachowała się XVIII-wieczna dzwonnica i część wyposażenia. Nowy kościół został zbudowany według projektu z 1839 roku przez cagliaritańskiego architekta Gaetano Cima, w latach 1842-1852 przez impresario Cosimo Crobu. Przy realizacji projektu Cima wzięła pod uwagę wytyczne zawarte w Czterech księgach architektury Palladia, gdzie plan koła wskazany jest jako najbardziej odpowiedni dla miejsc kultu, a inspirację czerpał z takich modeli jak Panteon w Rzymie i Turyn Kościół Wielkiej Matki Bożej Kościół został otwarty 15 lutego 1852 roku za błogosławieństwem proboszcza Francesco Ignazio Melasa, proboszcza parafii Guasila. 13 lutego 1903 roku świątynia została konsekrowana przez abp Berchiallę.
W 2002 roku, z okazji sto pięćdziesiątej rocznicy inauguracji i w wigilię setnej rocznicy konsekracji, abp Ottorino Pietro Alberti erygował kościół parafialny w Guasila jako sanktuarium diecezjalne.
«In altu plantada subra sa HillChi sa bidda zdominowana i dzielnica cussuDd'hiat disignada cun manu divinaCima de Casteddu, distint'ArchitettuParit w efekcie su Pantheon RomanuE s'abili manu, piękna i imponująca, okrągła, przestronna, wolna i doskonałaRendia d'hat akceptuje , digna cantu mai”
"Umieszczony wysoko nad wzgórzem. Dominujący nad miastem i terytorium, zaprojektował go boską ręką. Szczyt Cagliari, wybitnego architekta. Rzeczywiście wygląda jak Panteon Rzymu. I zręczna ręka, piękna i majestatyczna, okrągła, przestronny, wolny i doskonały, sprawił, że był równie akceptowalny, jak nigdy niewarty”
(Z tekstu pieśni skomponowanej przez Ks. Siro Pisu na pamiątkę konsekracji kościoła parafialnego w Guasila)
Kościół poprzedza pronaos, którego tympanon wsparty jest na dwóch narożnych filarach i sześciu kolumnach. Po prawej stronie stoi XVIII-wieczna dzwonnica w stylu barokowym. Budowlę wieńczy półkulista kopuła, ukończona w 1930 roku.
Wnętrze ma plan koła. Ściany są przerywane ośmioma kolumnami, które flankują cztery duże filary podtrzymujące kopułę. Malowidła zdobiące sklepienie z motywami roślinnymi zostały wykonane na specjalnie przygotowanych przez Cimę rysunkach, natomiast cztery pióra przedstawiają tondos, olej na płótnie, z Ewangelistami, dzieło Antonio Caboniego. Pomiędzy kolumnami znajduje się sześć kaplic, z czego dwie, zwane głównymi, ponieważ są większe, to kaplica Zmarłego Chrystusa, w której znajduje się podobizna Chrystusa przypisywana Giuseppe Antonio Lonisowi, oraz kaplica Santa Maria, w której starożytna statua Świętego Piotra Apostoła. Ta drewniana symulacja, przynajmniej według powszechnej pamięci, była pierwotnie przechowywana w zaginionej już wiosce Sennoru, niedaleko Guasila. W kaplicy Santa Maria znajduje się także podobizna Dormitio Virginis, przykryta bogatymi strojami i klejnotami, która ma być wystawiona w centrum kościoła w dni patronackiego święta Wniebowzięcia, tj. 14, 15 i 16 sierpnia. Cztery mniejsze kaplice są poświęcone odpowiednio św. Józefowi, Niepokalanemu Poczęciu, Madonnie z Itrii i św. Antoniemu z Padwy i zawierają marmurowe ołtarze i posągi.
W prezbiterium, oddzielonym od sali marmurową balustradą, mieści się ołtarz główny, wykonany z polichromowanego marmuru. W centralnej niszy, wśród aniołów, znajduje się posąg Wniebowzięcia, właścicielki sanktuarium. Do dziedzictwa artystycznego kościoła należy również część wyposażenia dawnego kościoła parafialnego, rozebranego, aby zrobić miejsce dla obecnego, jak np. ambona z 1801 r. i chrzcielnica.
Mapa:
Sanktuaria w pobliżu:
