Holybreak - Speco di San Francesco (Narni)

Speco di San Francesco (Narni)

Chiostro, 05035 Narni

Sanktuarium Świętego

św. Franciszek z Asyżu

UDOSTĘPNIJ

ZAPISZ

Źródło: Wikimedia Commons

O sanktuarium:

Speco di San Francesco to jedno z najważniejszych sanktuariów franciszkanizmu, położone w pobliżu Narni na wysokości około 600 m n.p.m.: zbudowane w pobliżu jaskiń, w których modlił się święty z Asyżu, jest celem licznych pielgrzymek. Speco to szczelina o długości 60 m, która schodzi niemal pionowo w dolinę poniżej. Święty Franciszek przybył w to miejsce w 1213 roku, znane wówczas jako Ermitaż Sant'Urbano: założone przez benedyktynów około roku 1000, obejmowało Oratorium San Silvestro i kilka jaskiń. Pustelnia stała się miejscem medytacji i modlitwy wspólnoty franciszkańskiej; Franciszek często uciekał w samotność w małym kościółku i wyżej w lesie, w rozpadlinie skalnej. Spędził tu także okres choroby, podczas którego bracia zbudowali dla niego obok jaskini małą kamienną celę z drewnianym łóżkiem, wciąż wystawionym w szklanej gablocie, oraz małą kaplicę, aby umożliwić mu gromadzenie się na modlitwie bez chodzenia do kościoła. Tomasz z Celano w Traktacie o cudach opowiada o cudownych wydarzeniach, które miały miejsce w tych miejscach. W czasie choroby Franciszek prosił o wino, a ponieważ nie było, przynoszono mu wodę. Pobłogosławił ją znakiem krzyża, a woda nabrała smaku wina; po wypiciu wyzdrowiał z choroby. Później, jeszcze w fazie rekonwalescencji, opierał się na kiju; wychodząc z jaskini, po raz ostatni spoglądając na las, wbił kij w ziemię: drewno wykiełkowało i dało życie dużemu kasztanowi, który tradycja utożsamia z tym, który wciąż rośnie na łące przed celą Świętego. 19 marca 1654 roku ojciec Faostino da Toscolano zakończył pisanie tam Planu Podróży Ziemi Świętej. Rozbudowywany przez wieki, w XIX wieku klasztor został najpierw zlikwidowany, a następnie ponownie otwarty i dopiero w 1942 roku, po renowacji, został ponownie zamieszkany przez braci. Do sanktuarium wchodzi się deptakiem Viale del Forgiveness; przy wejściu znajduje się niewielki kościółek, zbudowany w latach 1585-17 wieku. Składa się z jednej nawy, mieści XVI-wieczny drewniany krucyfiks, XVII-wieczne tabernakulum, a w kaplicy po prawej stronie płótno Madonny z Dzieciątkiem na tronie pomiędzy świętymi Bernardynem i Katarzyną przypisywane Simone De Magistris, datowane na 1595 r., pochodzące z kaplicy Lucertynów w Attigio koło Fabriano i ofiarowane do sanktuarium w 1995 roku przez osoby prywatne. Obok znajduje się krużganek pochodzący z XV wieku, który prowadzi do kaplicy San Silvestro. Oratorium, zbudowane przez benedyktynów około 1000 roku, posiada w absydzie XIV-wieczny fresk z Krucyfiksem i Madonną, św. Janem Ewangelistą, św. Franciszkiem i św. Sylwestrem. Inne freski przedstawiają św. Klarę, św. Hieronima i św. Katarzynę Aleksandryjską. Za absydą znajduje się starożytna studnia, z której według tradycji czerpano wodę, którą św. Franciszek przemienił w wino. Z krużganka wchodzi się także do XV-wiecznego refektarza San Bernardino, gdzie zachowały się starożytne stoły i kamienny zlew. Cele klasztoru San Bernardino znajdują się na piętrze; założony przez franciszkańskiego kaznodzieję, aby przyjąć nowicjuszy zakonu, gościł, oprócz samego Bernardina, błogosławionego Giovanniego Buonvisi z Lukki i błogosławionego Piotra z Rieti. Z pustelni do jaskini i przyległych budynków prowadzi leśna aleja. W szczelinie skały złożone są wota w miejscu, w którym Franciszek modlił się. W Oratorium San Francesco dwa freski przedstawiają cudowny epizod przemiany wody w wino. W małej celi obok znajduje się łóżko Świętego. Z przodu znajduje się wysoka, izolowana skała, zwana Kolumną Anioła, na której według tradycji świętemu ukazał się anioł grający na cytrze. Na łące dominuje wielowiekowy kasztanowiec; niedaleko, we wnęce w skale, znajduje się kaplica z ołtarzem, która przypomina o nauczaniu św. Bernardyna.

Czytaj więcej

Mapa:

Sanktuaria w pobliżu: