Sanktuarium Matki Bożej z Loreto (Genova)
Piazza di Oregina, 16134 Genova
Sanktuarium Maryjne
UDOSTĘPNIJ
ZAPISZ
3
Sanktuarium Matki Bożej z Loreto (Genova)
Źródło: Wikimedia Commons
Źródło: Wikimedia Commons
Źródło: Wikimedia Commons
O sanktuarium:
Sanktuarium Matki Bożej Loreto jest katolickim miejscem kultu położonym w genueńskiej dzielnicy Oregina. Z okien roztacza się widok na duży panoramiczny plac, który charakteryzuje się obecnością wielowiekowych drzew. Na placu przed kościołem 10 grudnia 1847 roku miał swój publiczny debiut włoski hymn narodowy Canto degli Italiani Goffredo Mameli i Michele Novaro.
Początki sanktuarium wiążą się z niewielką kaplicą zbudowaną w 1634 roku przez czterech mnichów-pustelników, na czele z Guglielmo Musso pochodzącym z Voltri, którzy zamierzali założyć nowy zakon. Ten niewielki kościółek, który został zbudowany w pobliżu muru, na którym namalowano Madonnę, przypominał z architektonicznego punktu widzenia Bazylikę Świętego Domu, która jest również poświęcona Madonnie z Loreto. Zachowanie tych braci zostało jednak negatywnie ocenione przez trybunał Inkwizycji, który niemal natychmiast rozwiązał nowe zgromadzenie, usuwając osoby zakonne. Kaplicę powierzono wówczas franciszkanom mniejszym. W 1635 roku podjęto decyzję o rozbudowie istniejącego obiektu sakralnego o budowę prawdziwego sanktuarium i klasztoru. Sanktuarium Matki Bożej Loretańskiej zostało wówczas zbudowane w latach 1650-1655. W tym okresie w Genui wzniesiono i rozbudowano kilka kościołów poświęconych Madonnie. Do nowego sanktuarium włączono wówczas pierwotny mały kościółek o wymiarach 9 na 4 m; dokładniej, centrum sanktuarium stał się ołtarz starożytnej kaplicy.
Począwszy od 1747 r., w związku z rozwiązaniem głosowania wydanego przez rząd Republiki Genui podczas okupacji Habsburgów w czasie wojny o sukcesję austriacką, władze Genui pod przewodnictwem doży zaczęły co 10 grudnia organizować demonstracje mające na celu upamiętniają początek buntu genueńskiej dzielnicy Portoria przeciwko okupantowi, który doprowadził do wyzwolenia miasta (1746). Datę 10 grudnia łączono także ze świętem „Przeniesienia Świętego Domu”, dlatego też wierni zaczęli udawać się do sanktuarium na znak dziękczynienia. Tradycja przerwana w 1796 r. i wznowiona w 1846 r. trwa do dziś. U źródeł tego wydarzenia religijnego leży wizja ojca opiekuna sanktuarium, Candido Giusso, który twierdził, że w nocy z 9 na 10 grudnia 1746 r. widział postać Madonny z wężem u stóp i przed nią św. Katarzyna Genueńska klęcząca w postawie błagalnej. Wizja ta została zinterpretowana przez senat Genui jako znak wstawiennictwa Madonny w obronie miasta. W pierwszej połowie XIX w. klasztor został na pewien czas zamknięty po zniesieniu na mocy ustawodawstwa niektórych zakonów.
W 1928 roku rozebrano pierwotną kaplicę, która zajmowała większą część dużej nawy. Nad ołtarzem głównym umieszczono czczony obraz Madonny Loretańskiej. Sanktuarium Matki Bożej Loretańskiej zostało erygowane jako parafia autonomiczna dekretem arcybiskupa Carlo Dalmazio Minorettiego z dnia 7 stycznia 1940 r. W listopadzie 1944 r., podczas II wojny światowej, w wyniku bombardowań kościół uległ zniszczeniom w konstrukcji zewnętrznej, co jednak nie naruszy konstrukcji budynku. Zaraz po wojnie, w wyniku eksplozji pobliskiej prochowni, zniszczeniu uległ duży obraz przedstawiający Madonnę, organy i chór.
Sanktuarium Matki Bożej Loretańskiej ma plan wydłużonego ośmioboku, bez prezbiterium absydowego. Architektura kościoła jest niezwykle prosta i składa się z jednej dużej nawy, nad którą dominuje centralna kopuła i która miała pełnić funkcję pojemnika na pierwotną kaplicę (usuniętą w 1928 r.).
Fasada, którą charakteryzują boczne pilastry i dekoracje w górnej części, została zbudowana w 1707 roku. Fasadę zdobi fresk nad portalem wejściowym przedstawiający Wizję księdza Candido Giusso, namalowany w 1906 roku przez Angelo Vernazzę. Dekoracja elewacji skupia się w górnej części, natomiast dolną część zdobią jedynie dwa pilastry na bocznych zakończeniach oraz XX-wieczny fresk.
Wnętrze, bardzo stonowane i jasne, dziś ma tylko dwa ołtarze boczne (pierwotnie było ich cztery). Trzeźwość ta została uwydatniona niektórymi pracami prowadzonymi na przestrzeni wieków. Na prawym ołtarzu znajduje się duży obraz przedstawiający anioła stróża pędzla Giovanniego Marii delle Piane, zwanego Mulinaretto, natomiast na lewym ołtarzu płótno pędzla Giovanniego Andrei Carlone przedstawiające św. Józefa z Dzieciątkiem Jezus. Na lewo od prezbiterium znajduje się płyta nagrobna księdza Candido Giusso (1706-1756). Schody wejściowe zostały zbudowane w XVIII wieku. W sąsiednim klasztorze zachowały się figurki szopek z XVIII-wiecznej szkoły genueńskiej.
W sanktuarium pochowani są patriota Alessandro De Stefanis, który zmarł w wyniku ran odniesionych w obronie Forte Begato podczas powstań w Genui, oraz rzeźbiarz Bartolomeo Carrea.
Na placu przed sanktuarium 10 grudnia 1847 roku zadebiutował publicznie Il Canto degli Italiani autorstwa Goffredo Mameli i Michele Novaro. To, co sto lat później stało się hymnem narodowym Włoch, zostało odegrane przez Filharmonię w Sestrese podczas wspomnianego upamiętnienia buntu przeciwko Austriakom w genueńskiej dzielnicy Portoria. Hymn, napisany przez Mameli i z muzyką Novaro, został wykonany przed niektórymi z 30 000 patriotów – przybyłych z całych Włoch – którzy zebrali się w Genui na demonstrację.
Mapa:
Sanktuaria w pobliżu:
