Holybreak - Kościół San Giuseppe al Lagaccio (Genova)

Kościół San Giuseppe al Lagaccio (Genova)

Via del Lagaccio, 16134 Genova

Sanktuarium Świętego

św. Józef Oblubieniec NMP

UDOSTĘPNIJ

ZAPISZ

O sanktuarium:

Kościół San Giuseppe al Lagaccio to włoskie katolickie miejsce kultu, położone w gminie Genua, w dzielnicy Lagaccio. Budynek należy do obiektów podlegających ograniczeniom nałożonym przez Nadzór Genui ze względu na jego znaczenie historyczne i kulturowe. Kościół parafialny San Giuseppe al Lagaccio jest częścią wikariatu San Teodoro archidiecezji Genui. Do pierwszej połowy XIX wieku dolina Rio San Tomaso (później Lagaccio) była w większości niezanieczyszczona, z kilkoma domami skupionymi w dolnej części. W górnej części znajdowało się jezioro (powstałe w 1539 roku poprzez spiętrzenie potoku), natomiast w dolnej części znajdowała się starożytna fabryka prochowni – obsługująca znajdujący się poniżej Palazzo del Principe – zbudowana przez Republikę Genui w połowie XVII wieku, a następnie przebudowany w XIX wieku w koszarach Gavoglio, a w 2022 roku w parku publicznym. Obszar położony dalej w dole rzeki rozpoczął urbanizację już w XIX wieku, w szczególności ze zwartym zespołem budynków z drugiej połowy XIX wieku, w tym w 1875 r. dużym domem robotniczym zbudowanym na zlecenie księcia Raffaele De Ferrari przy ul. skrzyżowanie ulic via Adamo Centurione i via del Lagaccio. Zwiększająca się liczba miejscowej ludności na przełomie XIX i XX w. uwidoczniła potrzebę budowy w okolicy miejsca kultu. Promotorem projektu był abp Edoardo Pulciano, który 1 maja 1903 roku poświęcił istniejącą już na miejscu starszą kaplicę. Wkrótce potem markiza Giulia Cattaneo della Volta, wdowa po Gaetano Cambiaso, podarowała jedną z ziemi należącą do jej posiadłości; można było zatem rozpocząć prace przy budowie nowego kościoła wraz z wmurowaniem pierwszego kamienia 19 marca 1913 roku, wraz z którym umieszczono medal z wizerunkiem Papieża, monetę z wizerunkiem Wiktora Emanuela III oraz tablicę z łacińską inskrypcją liturgista Mario Righetti. Projekt powierzono architektowi-inżynierowi Lorenzo Basso, już projektantowi różnych obiektów sakralnych we Włoszech (m.in. Najświętszego Serca w Ankonie, San Pancrazio z Piacenzy, San Giovanni Battista z La Spezia, Sant'Ambrogio z Bargagli, Madonna z Guadalupe , San Rocco di Vernazza), który o początkowej powierzchni 600 m2 stworzył budynek, który ówczesna prasa określiła jako „świątynię o surowym i pięknym stylu”. Papież Benedykt XV sfinansował budowę krypty kwotą 50 000 lirów. Ze względu na zwiększoną populację wkrótce konieczna stała się rozbudowa, tymczasowo zawieszona w czasie I wojny światowej, wznowiona w 1919 r. i zakończona w 1920 r. w obecności biskupa Giacomo Marii De Amicis. W latach 1924-1925 kościół został dodatkowo powiększony i stał się autonomicznym wikariuszem, natomiast 12 stycznia 1926 roku dekretem królewskim, na mocy zarządzenia arcybiskupa Carlo Dalmazio Minorettiego, kościół został erygowany jako parafia autonomiczna z tytułem prepozyta. W 1935 roku dobudowano nowy ołtarz główny z polichromowanego marmuru. W kościele w latach 30. XX w. studiował Vito Elio Petrucci, tu też brał udział w Akcji Katolickiej. W czasie II wojny światowej kościół uległ poważnym zniszczeniom w wyniku bombardowań z 8 sierpnia 1943 r., po czym został odrestaurowany. W 1995 roku zainstalowano nowy ołtarz główny, podwyższony, z marmurowym stołem i konstrukcją nośną w postaci płaskorzeźby Baranka Nowego Testamentu ze złotej mozaiki. Wnętrza zostały poddane renowacji w 2006 roku według projektu Roberto Rossiego, polegającej na wykończeniu ścian i obróbce elementów drewnianych. Powiększono także drzwi do zakrystii. W tym samym roku parafia została wzmiankowana w Księdze Nauczania Benedykta XVI napisanej przez Papieża w 2006 roku. W 2011 roku renowacji poddano figury św. Józefa, Madonny, św. Franciszka z Paoli, św. Antoniego z Padwy i Madonny z Lourdes; w następnym roku zainstalowano rampę dla osób niepełnosprawnych. Z okazji stulecia założenia kościoła rocznicę obchodzono w 2013 roku w obecności kardynała Angelo Bagnasco. Konstrukcja wykonana jest z kamienia i cegły. Plan jest bazyliką z trzema nawami wspartymi na szeregu dwukolorowych kolumn na planie kwadratu ze kapitelami korynckimi, połączonych ze sobą szeregiem ostrołuków. Nawy boczne są liniowe, środkowa zwieńczona jest wieloboczną absydą, w której znajduje się ołtarz główny. Z tyłu znajduje się dzwonnica o kwadratowej podstawie i zwieńczeniu w kształcie piramidy. Kościół ma wyróżniającą się fasadę i jest zbudowany w stylu neoromańskim. Od frontu trzy otwory portalowe, dwa mniejsze boczne i większy centralny, wszystkie ostrołukowe. Nad portalem głównym, w centralnym, symetrycznym położeniu, znajduje się okrągły okulus, którego funkcją jest iluminacja nawy głównej. Podobne okrągłe okna zamontowano symetrycznie na dwóch bocznych elewacjach. Elewacja frontowa ma surowe wykończenie, które w pierwotnym projekcie, powstałym przed ograniczeniami ekonomicznymi po wojnie, przewidywało montaż okładziny z listew lub gontów (prawdopodobnie z łupka, marmuru lub kamienia). Dach posiada skośne spadzisty z dachówki łupkowej i ceglanej. Dach wykonany jest z drewnianych wiązarów. Wnętrza mają podłogę z geometrycznymi wzorami z naprzemiennego polichromowanego marmuru, bieli, czerni i szarości. Znajdują się tu także witraże. Po prawej stronie znajdują się organy, których imponujące piszczałki umieszczono nad portalem centralnym. Obok organów znajduje się marmurowa ambona.

Czytaj więcej

Mapa:

Sanktuaria w pobliżu: