Holybreak - Sanktuarium Santa Maria della Misericordia (Castelleone)

Sanktuarium Santa Maria della Misericordia (Castelleone)

Via Villa Misericordia, 26020 CastelleoneLe Valli

Sanktuarium Maryjne

UDOSTĘPNIJ

ZAPISZ

O sanktuarium:

Sanktuarium Santa Maria della Misericordia to miejsce kultu maryjnego znajdujące się w Castelleone. Sanktuarium powstało pierwotnie na otwartej przestrzeni, w miejscu objawień, około kilometra od historycznego centrum Castelleone. Następnie w XIX wieku dochodziła do niego wysadzana drzewami aleja, która przechodziła w drogę w kierunku gospodarstw położonych na północ od sanktuarium, drogę wchłoniętą pod koniec lat pięćdziesiątych przez dawną drogę stanową Paullese, która w związku z tym znajduje się kilkadziesiąt metrów od budynku. Początki kultu sięgają roku 1511, kiedy Matka Boska ukazała się Domenice Zanengi, chłopowi pracującemu w winnicy należącej do proboszcza. Według tego, co szczegółowo podano w tomie z 1642 r., 11 maja na Dominice ukazała się Madonna, ogłaszając ją posłanniczką, aby nastąpiła powszechna pokuta za grzechy, prosząc także o wybudowanie w tym miejscu kościoła. Chłopka, wracając do wsi, opowiedziała, co się stało, i spotkała się z całkowitym sceptycyzmem. Następnego dnia Dominika wróciła do winnicy, a Madonna uczyniła ją niemą i kaleką; po powrocie do miasta z wielkim trudem znalazła się w obecności kilku osób, w tym księdza Don Giacomo Zoveniego, który chwytając ją za rękę, pozostał sparaliżowany w ramieniu. 13-go za kobietą szedł tłum: wśród obecnych był także wikariusz diecezjalny odpowiedzialny za śledzenie wydarzeń; Madonna ukazała się po raz trzeci, ponawiając swoje prośby i uzdrawiając księdza. Ostatnie objawienie datuje się na 14-ty w obecności licznych wiernych i władz cywilnych: przy tej okazji Dominika Zanenga została uzdrowiona. Wrażenie, jakie wywołało to wydarzenie, doprowadziło do budowy już w tym samym roku 1511 małego kościoła, w którym namalowano obraz Madonny z Dzieciątkiem. Wydarzenia związane z budowlą są dość złożone: w 1512 roku burmistrz Giovanni Summo podjął decyzję o wzniesieniu budynku na koszt gminy: zakupiono grunty należące do proboszcza Paolo Omodei i Agostino de Fondulis lub de Fondues. Pierwszy kamień położono 11 maja 1513 roku, dokładnie dwa lata po pierwszym objawieniu. Budowlę, choć wciąż nieukończoną, konsekrowano w 1516 roku, lecz dopiero wraz z zakończeniem budowy 13-bocznej kopuły, w 1525 roku, budowę można było uznać za zakończoną. W 1528 roku kościół został oblężony przez wojska księcia Brunszwiku, co spowodowało poważne zniszczenia: spalono wyposażenie, zdewastowano wnętrze i zniszczono wota. W 1573 roku dobudowano dzwonnicę i zakrystię. W międzyczasie uzyskano zgodę na stałą obecność na miejscu księdza (prośba skierowana bezpośrednio do papieża Pawła III), który zajmowałby się coraz liczniejszymi wiernymi przybywającymi do sanktuarium. Jednak dla większej staranności i porządku w 1616 roku wybrano inne rozwiązanie: sanktuarium powierzono braciom pustelnikom z Sant'Agostino; zakonnik zlecił Rinaldo Cambiago zaprojektowanie klasztoru i kierował sanktuarium do 1781 roku, kiedy to cesarz Austrii Józef II wydał dekret o zniesieniu zakonów. W 1673 roku dokonano rewizji przestrzeni prezbiterium, przesuwając ołtarz do przodu, aby zrobić miejsce dla chóru. Prace objęły także ołtarze kaplic bocznych wraz z montażem ołtarzy drewnianych, które przykryły XVI-wieczną dekorację, która wówczas w XIX wieku uległa niemal całkowitemu zatraceniu na skutek dalszej interwencji przy montażu ołtarzy marmurowych. W 1817 roku otwarto drogę łączącą bezpośrednio historyczne centrum wsi z sanktuarium, następnie obsadzoną drzewami i otoczoną na początku łukiem triumfalnym Luigiego Voghery. W pierwszej połowie XIX wieku uwydatniono niewystarczającą pojemność budynku wobec napływu wiernych, dlatego architektowi Vogherze powierzono studium nad rozbudową: zamysłem było dodanie przęsła, a w konsekwencji renowacja fasada. Prac nie wykonano, niemniej jednak w 1838 roku dobudowano neoklasyczne nadbudówki, zamknięto wnęki bębna, dokonano modyfikacji terakoty i malowideł. Projekt rozbudowy został wznowiony w 1903 roku decyzją rady miejskiej i rozpoczął się w 1909 roku: został ukończony w 1910 roku pod przewodnictwem Francesco Valcarenghi. Projekt rozbudowy został wznowiony w 1903 roku decyzją rady miejskiej i rozpoczął się w 1909 roku: został ukończony w 1910 roku pod przewodnictwem Francesco Valcarenghi. Kolejna interwencja miała miejsce w 1937 r. wraz z ustawieniem nowego ołtarza, wykonanego według projektu Abramo Aresiego. Ważne cykle konserwacji konserwatywnej przeprowadzono w latach 1965 i 1986. Zwłaszcza pierwszy, pod kierunkiem Amosa Edallo, wyeliminował XIX-wieczne uzupełnienia. W 1989 roku utworzono nową stołówkę i postawiono krzyż z brązu autorstwa Maurizio Zurli. Agostino Fondulo zaprojektował kościół na planie krzyża łacińskiego: zakończenia ramion i głowy są w praktyce wielobocznymi absydami, a balans formalny zostaje nieco zmieniony przez XX-wieczne wydłużenie. Kierunek planu zachodnio-wschodni, fasadą zwróconą na zachód. Fasada jest zgodna z projektem de Fondulisa: jest w całości z odsłoniętej cegły, przerywanej głębokimi pilastrami dzielącymi ją na trzy części i podtrzymującymi trójkątny tympanon. W części środkowej znajduje się jedyne wejście zwieńczone trójkątnym tympanonem, motywem kwadratowym i okrągłym oknem. Obydwa obszary boczne charakteryzują się pojedynczymi oknami, nad którymi umieszczono okrągłe oczka i motywy romboidalne. Pozostała część budynku ma elewację zewnętrzną przełamaną motywami geometrycznymi (kwadraty, zaokrąglenia, wnęki) oprawioną w terakotę. Odmienna faktura cegły na dodanym przęśle jest bardzo widoczna ze względu na mocny czerwonawy kolor. Na skrzyżowaniu ramion krzyża wznosi się dwunastoboczna latarnia o typowym ciągu motywów geometrycznych: wnętrze oświetla rząd elipsoidalnych okien. Dzwonnica nie jest w całości widoczna, gdyż jest otoczona zakrystią i klasztorem i nie jest zrównana z kościołem: w widocznej części beczki znajdują się dwa kwadraty z odsłoniętymi ceglanymi pilastrami narożnymi, podtrzymującymi belkowanie z fryzami: zwieńczeniem końcowym jest składa się z dzwonnicy z wielodzielnymi oknami po obu stronach, która podtrzymuje stożkową iglicę otoczoną sterczynami. Za kościołem wznosi się dawny klasztor, dwukondygnacyjny budynek składający się z dwóch portykowych skrzydeł z okrągłymi łukami. Ściany nawy nie są ozdobione, wiszą w nich pozostałości zbioru wotów, niegdyś znacznie większych i częściowo skradzionych w 1983 r. Z XVI-wiecznych dekoracji, które pokrywały boczne kaplice, pozostało zaledwie kilka śladów: wiemy, że przedstawiały one Ukrzyżowanie po lewej stronie i Przemienienie po prawej stronie i zostały wykonane przez Giovanniego Battistę Dordoni. Dziś znajdują się tam marmurowe ołtarze, które otaczają dwa płótna o tych samych tytułach, co poprzedni aparat dekoracyjny: Ukrzyżowanie Giovana Paolo Pesentiego (1583) i Przemienienie Pańskie z XVI wieku. Na ołtarzu głównym znajduje się czczona figura Madonny z Dzieciątkiem, dzieło z XVI wieku, ukoronowane przez prałata Geremię Bonomelli w 1866 r. Na ścianach dwa płótna autorstwa Angelo Bacchetty z 1862 r., Złożenie i Zmartwychwstanie. Przy lewej ścianie trzeciego przęsła nawy znajduje się chór, w którym mieszczą się organy Serassi opus 525 z 1836 r.; zmodyfikowany przez Pacifico Inzoli w 1904 r., przywrócono mu pierwotne cechy dzięki renowacjom dokonanym przez Tamburiniego w 1980 r. i Pietro Cornę w 2019 r. Instrument posiada przekładnię mechaniczną i jest wyposażony w 36 rejestrów; jest całkowicie zamknięty w drewnianej obudowie z fasadą złożoną z trzech wierzchołków głównych rur umieszczonych w jednym łuku flankowanym jońskimi pilastrami. Konsola posiada okno, pojedynczą klawiaturę i pedał, a rejestry obsługiwane są za pomocą bocznych pokręteł umieszczonych w dwóch kolumnach po prawej stronie instrukcji.

Czytaj więcej

Mapa:

Sanktuaria w pobliżu: