Sanktuarium Madonna delle Grazie (Legnano)
Via don Giovanni Bosco, 20025 Legnano
Sanktuarium Maryjne
UDOSTĘPNIJ
ZAPISZ
4
Sanktuarium Madonna delle Grazie (Legnano)
Źródło: Wikimedia Commons
Źródło: Wikimedia Commons
Źródło: Wikimedia Commons
Źródło: Wikimedia Commons
O sanktuarium:
Sanktuarium Madonna delle Grazie jest katolickim miejscem kultu w Legnano. Został nazwany na cześć Madonny delle Grazie w związku z cudem, który przydarzył się dwóm głuchym i niemym chłopcom.
Z budową sanktuarium wiąże się cud, który przydarzył się dwóm głuchym i niemym chłopcom. W korespondencji z ulicą biegnącą wzdłuż Olony i oddzieloną od obecnej Corso Magenta (przy szkołach „Bonvesin de la Riva”) znajdowała się niewielka kaplica, na której namalowano fresk Madonny z Dzieciątkiem, San Rocco i San Sebastiano. Pochodzi z XVI wieku i został ozdobiony freskami w 1575 roku, aby chronić mieszkańców Legnano przed zarazą. Pod koniec XVI wieku dwaj głuchoniemi synowie bogatego właściciela schronili się podczas silnej burzy pod daszkiem, aby chronić fresk. W pewnym momencie pojawiła się Madonna i powiedziała: „[...] Powiedz swojemu ojcu, który ma na to środki, żeby zbudował tu mały ganek, abyś mógł się lepiej schronić [...]”. Po powrocie do domu opowiedziały, co się stało, a rodzice krzyczeli, że to cud. Po tym wydarzeniu datki w Legnano pomnożyły się do tego stopnia, że zebrane fundusze wystarczyły nawet na budowę kościoła. Po budowie, która trwała od 1582 do 1583 roku, świątynia była celem pielgrzymek. Te ostatnie fakty doprowadziły do konieczności budowy większego kościoła.
W 1610 roku, po autoryzacji kardynała Federico Boromeusza, rozpoczęto planowanie nowej świątyni. Pierwszym rozwiązaniem był kościół ośmiokątny z imponującą, segmentową kopułą. Mieszkańcy Legnano odrzucili jednak tę propozycję, uważając, że jest to projekt zbyt ambitny, i zdecydowali się na prosty budynek na planie kwadratu o krawędzi 9 m. Pierwszy kamień położono 4 października 1611 roku. W 1614 roku podczas prac budowlanych zawaliła się kopuła. Z tego powodu zmieniono projekt i zdecydowano się na budowę kościoła na planie krzyża greckiego z 4 kaplicami bocznymi. Ostatecznie, na krótko przed rozpoczęciem prac, projekt został poddany ostatniej modyfikacji. Do tej ostatniej należał obecnie kościół z 3 kaplicami na szczycie. Prace zakończono w 1650 roku. Przy ostatecznym wyglądzie sanktuarium projektanci czerpali inspirację z kościoła Gesù w Rzymie.
Budynek posiada nawę główną z 3 kaplicami po lewej stronie i dwiema po prawej stronie. Do fasady dobudowano duży portyk wsparty na dwóch kolumnach. Ten ostatni rozebrano w 1863 roku podczas przebudowy fasady. W trakcie prac wykonano elewację z terakoty. W 1936 roku odrestaurowano oryginalny marmurowy dach i zbudowano nowy portyk z obrazem Madonny ukazującej się głuchym i niemym dzieciom.
Kościół jest bogaty w dzieła sztuki. Godny uwagi jest ołtarz ze złotymi dekoracjami. Ściany zwrócone w stronę ołtarza wzbogacają dwa obrazy Francesco Lampugnaniego przedstawiające Zwiastowanie i Nawiedzenie Maryi. W prezbiterium wystawione są dwa cenne obrazy Legnanina z kościoła Madonnina dei Ronchi. Ważne są również różne freski w kopule przedstawiające Wniebowzięcie Marii oraz w kaplicach, które zamiast tego przedstawiają San Gaetano w San Giovanni Bosco. Na uwagę zasługują XVIII-wieczne malowidła znajdujące się w centralnej kaplicy po prawej stronie, poświęcone Sant'Antonio Abate. Kaplica naprzeciwko poświęcona jest San Mauro. Dwie kaplice przy wejściu ozdobione są freskami autorstwa braci Turri. W pierwszej kaplicy po prawej stronie znajduje się płótno pędzla Biagio Bellottiego przedstawiające św. Franciszka Ksawerego. Naprzeciwko znajduje się kaplica poświęcona św.Annie. Malowidła i dekoracje na sklepieniu tej ostatniej kaplicy również są dziełem braci Turri.
Mapa:
Sanktuaria w pobliżu:
