Bazylika sanktuarium Marii Santissima Addolorata (Castelpetroso)
Via Matris, 86090 Castelpetroso
Sanktuarium Maryjne
UDOSTĘPNIJ
ZAPISZ
3
Bazylika sanktuarium Marii Santissima Addolorata (Castelpetroso)
Źródło: Wikimedia Commons
Źródło: Wikimedia Commons
Źródło: Wikimedia Commons
O sanktuarium:
Bazylika sanktuarium Marii Santissima Addolorata, czyli po prostu bazylika Addolorata, to ważne miejsce kultu katolickiego położone na terenie gminy Castelpetroso, w prowincji Isernia, i należące do archidiecezji Campobasso-Boiano.
Według zeznań wizjonerów, Matka Boża ukazała się po raz pierwszy 22 marca 1888 roku dwóm pasterzom o imieniu Serafina i Bibiana w rejonie Cesa tra Santi, na zboczach góry Patalecchia. Po tym pierwszym objawieniu nastąpiły kolejne i po rozpoznaniu tego zjawiska papież Paweł VI 6 grudnia 1973 r. ogłosił Marię Santissima Addolorata z Castelpetroso patronką Moise.
W latach 90. XIX w. zdecydowano się wybudować sanktuarium w pobliżu miejsca objawień, ale dalej od niego, tak aby pielgrzymi mogli do niego łatwiej dotrzeć. Projekt powierzono Giuseppe Gualandiemu, po którego śmierci (1944) władzę przejął jego syn Francesco.
28 września 1890 roku wmurowano pierwszy kamień i rozpoczęto budowę sanktuarium. Postępowało to powoli ze względu na problemy gospodarcze i dwie wojny światowe: w 1907 roku ukończono polską kaplicę i udostępniono ją do kultu, natomiast mury obwodowe kościoła ukończono dopiero w 1950 roku, dzięki dotacji ks. Nicolino Passarellego, teologa kanonika Kościoła katedra Venafro, prawnika Świętej Roty i profesora. W ciągu następnych dziesięcioleci sanktuarium zostało ukończone i konsekrowane 21 września 1975 roku przez biskupa Boiano-Campobasso Alberto Carinci.
19 marca 1995 roku, w dzień św. Józefa i w trzecią niedzielę Wielkiego Postu, Papież Jan Paweł II, z okazji swojej drugiej podróży duszpasterskiej do Moise, odwiedził miejsce objawień i sanktuarium, odprawił Mszę św. Anioł Pański.
W dniu 14 listopada 2004 r. arcybiskup metropolita Campobasso-Boiano Armando Dini ogłosił nowy statut sanktuarium, który powierzono własnemu wikariuszowi biskupiemu. W konsekwencji nowego statutu franciszkanie Niepokalanej, którzy gospodarczo i duszpastersko zarządzali działalnością sanktuarium, po 12 latach działalności w nim porzucili zarządzanie, a ich miejsce zajęli bracia mniejsi konwentualni.
W styczniu 2005 roku przeprowadzono adaptację liturgiczną poprzez ustawienie nowego ołtarza pośrodku sali.
W dniu 21 września 2011 r., z okazji 121. rocznicy wmurowania pierwszego kamienia, sanktuarium odwiedził kardynał Angelo Bagnasco, przewodniczący Konferencji Episkopatu Włoch.
21 września 2013 r., w 123. rocznicę wmurowania pierwszego kamienia, sanktuarium zostało podniesione do godności bazyliki mniejszej przez papieża Franciszka, który odwiedził je 5 lipca 2014 r., spotykając się z młodzieżą z Abruzji i Molise.
Od lutego 1993 do 2005 roku sanktuarium znajdowało się pod opieką duszpasterską i liturgiczną Franciszkanów Niepokalanej, założonych w latach siedemdziesiątych przez księdza Stefano Marię Manelliego. W nowym tysiącleciu władzę przejęli mniejsi bracia konwentualni z Abruzji i Moise. Opiekę pielgrzymów oraz sierociniec wybudowany obok kościoła powierzono małym uczniom Jezusa z Marino (Rzym) do 2013 roku.
Od 28 września 2014 r. opiekę nad pielgrzymami powierzono innemu instytutowi żeńskiemu – Służebnicom Pańskim i Dziewicy z Matarà.
Sanktuarium Santissima Addolorata znajduje się na terenie gminy Castelpetroso, na wschód od wioski Pastena, niedaleko drogi krajowej nr 17 w Apeninach Abruzzo i Appulo Sannitica.
Zewnętrzną część kościoła charakteryzuje fasada. Jest wciśnięta pomiędzy dwie dzwonnice i podzielona poziomo na trzy części o tej samej wysokości, z których każda kończy się trójkątną iglicą; pośrodku okno czterodzielne, po bokach okno trójdzielne. Poniżej trzy rozwarte portale, ozdobione mozaikowymi lunetami, przedstawiające Jezusa na krzyżu pomiędzy Marią i Janem (w środku), Zwiastowanie (po lewej) i Koronację Marii (po prawej). Drzwi z brązu przedstawiają sceny ze Starego i Nowego Testamentu. Obie dzwonnice mają plan kwadratu i posiadają dwa nachodzące na siebie rzędy okien wieloskrzydłowych, przy czym dolny jest wyższy. Wewnątrz odbywa się koncert złożony z dziesięciu dzwonów z Papieskiej Odlewni Dzwonów Marinelli.
Ośmioboczna kopuła jest wszczepiona w wysoki bęben, który ma po obu stronach wielodzielne okna zakończone trójkątnym wierzchołkiem. Kopułę zwieńcza latarnia, również ośmiokątna, która w szczycie osiąga wysokość 52 metrów.
Wnętrze kościoła charakteryzuje się szczególnym planem centralnym, składającym się z ośmiokątnej sali przykrytej kopułą i otoczonej obejściem ze sklepieniem krzyżowym, wzdłuż którego biegną trzy głębokie kaplice apsydalne i dwie mniejsze na rzucie kwadratu; trzy portale nie wychodzą bezpośrednio na obejście, lecz na endonarteks o jednym przęśle podzielonym łukami okrągłymi na trzy nawy; po przeciwnej stronie znajduje się kaplica główna, nieco większa od pozostałych sześciu, której plan jest zgodny z planem i przez którą ma oznaczać liczbę mieczy, które przebijają serce Marii Bolesnej. W każdej z sześciu kaplic bocznych znajduje się ołtarz z polichromowanego marmuru, zwieńczony płótnem autorstwa Amedeo Trivisonno przedstawiającym jedną z boleści Maryi; Z Trivisonno pochodzą także obrazy przedstawiające Zmartwychwstanie Jezusa i Wniebowzięcie Marii, umieszczone w endonarteksie.
Kaplica główna, zrównana z wejściem, ma podwyższoną podłogę w porównaniu z resztą kościoła. Wewnątrz znajduje się starożytny ołtarz główny z polichromowanego marmuru, zwieńczony tzw. Tronem, bogato zdobionym neogotyckim marmurowym edykułem, wewnątrz którego znajduje się Symulakrum Marii Santissima Addolorata z Castelpetroso. Składa się z dwóch malowanych drewnianych posągów przedstawiających na wpół klęczącą Dziewicę przy ciele zmarłego Jezusa, umieszczonych na ziemi. Obecny zespół rzeźbiarski pochodzi z 1963 roku i jest efektem przeróbki oryginału, dzieła Nicoli Santillo, podarowanego w 1894 roku przez mieszkańców Colle Sannita.
Na chórze, w kontuarze, znajdują się organy zbudowane w 1993 roku przez braci Ruffatti. Instrument ma mieszaną przekładnię, mechaniczną dla manuałów i pedału oraz elektryczną dla registrów, a jego konsola, posiadająca dwie klawiatury po 58 nut każda i wklęsło-promieniowy pedał z 32 nutami, przypomina okno. Obudowa charakteryzuje się ekspozycją, złożoną z rur głównych ułożonych w wierzchołku i skrzydełek w kilku polach.
Na podłodze sali znajdują się drugie organy, pozytywowa skrzynia zbudowana w 2017 roku przez Nicolę Puccini; z całkowicie mechaniczną skrzynią biegów, ma pięć rejestrów na jednej instrukcji, bez pedałów.
Mapa:
Sanktuaria w pobliżu:
