Sanktuarium Madonna delle Grazie (Soleto)
Via Sant'Egidio, 73013 Soleto
Sanktuarium Maryjne
UDOSTĘPNIJ
ZAPISZ
3
Sanktuarium Madonna delle Grazie (Soleto)
Źródło: Wikimedia Commons
Źródło: Wikimedia Commons
Źródło: Wikimedia Commons
O sanktuarium:
Sanktuarium Madonna delle Grazie to kościół w Soleto, położony przy via Madonna delle Grazie
Budowę kościoła Madonny delle Grazie rozpoczęto w 1601 r., a ukończono w 1609 r. dzięki funduszom zamożnych rodów, jak czytamy na szczycie fasady „TEMPLUM ET COENOBIUM ELEMOSYNIS PIORUM ERECTA – MDCIX”. W 1953 roku został podniesiony do rangi sanktuarium.
Fasada, choć utrzymana w stylu barokowym, zachowała moduły architektoniczne XVI-wiecznego pałacu i posiada dwie nisze z posągami św. Franciszka i św. Antoniego.
Wnętrze pokoju jednoosobowego mieści cenny XVII-wieczny drewniany krucyfiks odrestaurowany w 1989 r. przez Luigiego Moscarę z Soletano oraz drewniany chór z 1727 r. wykonany przez Francesco Marię da Lequile.
Każdy z siedmiu ołtarzy miał swoje płótno. Wśród nich najbardziej znana jest Madonna Różańcowa z 1607 r., zamówiona przez rodzinę Attanasi przedstawioną poniżej, z Madonną pomiędzy św. Franciszkiem a św. Katarzyną Aleksandryjską. Przypisywany Donatantonio D'Orlando di Nardò za charakterystyczne złocenie brzegów ubiorów. Inne obrazy obejmują św. Pasquale Baylon, Madonnę del Carmine, Świętą Rodzinę, Zwiastowanie, Niepokalane Poczęcie (przypisywane Gianowi Domenico Catalano z Gallipoli) i św. Antoniemu z Padwy. Jak podaje archiwum kościoła macierzystego, rodzina Carrozzini miała tu także swój ołtarz i rodzinny grobowiec.
Na ołtarzu głównym znajduje się piękny fresk z XV w. przedstawiający Madonnę trzymającą na rękach Dzieciątko Jezus. Twarz Matki jest pokryta bliznami i przesłonięta wyraźną ciemną plamą.
Ścianę łuku triumfalnego ożywia fresk wykonany w 1953 roku przez Aloisio Gabrieli. Rysunek przedstawia legendę o cudzie z 1568 roku, po którym zbudowano kościół.
W dzwonnicy znajduje się mały dzwon z 1639 roku, z wygrawerowanym wizerunkiem Madonny delle Grazie i imieniem założyciela Vincenzo Bono z Gallipoli.
Niedawno odrestaurowana procesyjna figura Madonny delle Grazie z Dzieciątkiem z polichromowanego drewna odzyskała swoje pierwotne piękno. Usunięto kilka warstw sztukaterii i przemalowań dokonywanych na przestrzeni wieków, w tym ostatnią po gwałtownym pożarze z 5 sierpnia 1963 r., w wyniku którego zniszczona została podstawa posągu. Od świec wotywnych ustawionych w pobliżu posągu Madonny już we wczesnych godzinach popołudniowych zapaliły się draperie zdobiące posąg, powodując uszkodzenie całej bryły rzeźbiarskiej.
Do kościoła dobudowano klasztor, w którym mieszkali ojcowie franciszkanie (zwani reformatorami), obecni już od 1602 roku, których w ciągu kilku lat było ich już około 14.
Oprócz klasztoru gmina przekazała braciom okoliczną ziemię uprawianą jako ogród warzywny i sad, której część do dziś nazywa się „ogrodem klasztoru”.
Klasztor jest obecnie zamknięty, a bracia goszczą w klasztorze franciszkańskim w Galatina. Co roku od połowy grudnia do połowy stycznia w ogrodzie klasztornym wystawiana jest szopka plenerowa.
Z „Kroniki” Ojca Bonawentury da Lamy
Edykula z freskiem znajdowała się poza miastem i rolnicy wracający z pracy w polu zatrzymywali się tam na modlitwę o zachodzie słońca. Pewnego wieczoru 1568 roku niejaki Giacomo Lisandri, straciwszy cały dzienny zarobek w grach hazardowych, w przypływie gniewu rzucił się toporem na święty obraz i wypowiedział zdanie: „Nie wierzę, że jesteś Matką Boga chyba, że przedstawię fakty Zabiję tej nocy.”
Przybywszy do miasta z Porta Sant'Antonio, świętokradzki Lisandri spotkał wierzyciela, Luigiego Rullo di Galatina, z którym wdał się w bójkę, która zakończyła się jego śmiercią. Z fresku uderzonego siekierą polała się krew, która do dziś zasłania twarz Madonny pomimo retuszu dokonanego przez malarza z Soleto Lodovico Epifaniego. Na miejscu edykuli zbudowano obecny kościół, umieszczając w ołtarzu głównym święty obraz oraz zbudowano klasztor Braci Mniejszych, powołany przez ludność do opieki i kultu Madonny delle Grazie.
„Legenda” kryje w sobie fakt historyczny, że po Soborze Trydenckim (1564) w Soleto w 1598 r., za sprawą ostatniego arcykapłana Arcudiego, ryt grecki został zatrzymany, a w 1602 r. Bracia Mniejsi zostali wezwani do promowania obrządku łacińskiego nie bez cierpienia dla zakonników mniejszości.
W dniu 5 sierpnia 1953 r. prałat Raffaele Calabria, biskup diecezji Otranto, której częścią jest Soleto, zlecił wygrawerowanie następującej tablicy:
Od czasów starożytnych podobizna Najświętszej Maryi Panny, czczona dziś w kościele Braci Mniejszych w Soleto, była przedmiotem pobożnego kultu wiernych tej ziemi, którzy co wieczór gromadzili się, aby ją powitać. Cześć ta rosła na przestrzeni wieków, a przywiązanie Soletani i sąsiedniej ludności do Dziewicy Łaskawej nie osłabło aż do dzisiaj... PODNOSIMY KOŚCIÓŁ NAZWANY DZIEWICE ŁASKI IN SOLETO DO GODNOŚCI SANKTUARIUM.
W maju 1983 roku, zgodnie z duchem ekumenicznym, prawosławni i katolicy pod przewodnictwem Papasa Donato i Bractwa Franciszkańskiego dali świadectwo tęsknoty za jednością, modląc się do Maryi, Matki Boga i Matki Kościoła.
Data festiwalu to 5 sierpnia. Wieczorem w wigilię odbywa się długa procesja z dużym udziałem ludu i uroczystościami cywilnymi, które trwają do 6 sierpnia. Procesja rozpoczyna się po zachodzie słońca wraz z zapaleniem świateł, które zajmują cały plac Sanktuarium, drogi dojazdowe, nowy, wysadzany drzewami plac Largo Genova i odcinek Viale Raimondello Orsini.
Rzucanie bomb papierowych i baterie petard oznaczają odejście ciężkiej drewnianej figury Madonny delle Grazie trzymającej Dzieciątko Jezus w XVIII-wiecznym ubraniu. Procesja, niegdyś niesiona na ramieniu do nabożeństwa, a teraz na platformie z kwiatami, odbywa się najpierw ulicami północnych obrzeży Soleto, a następnie kieruje się na zachód w kierunku Via Galatina i stąd zatrzymuje się przy kościele parafialnym, a następnie wraca do klasztoru przez alei Raimondello Orsiniego.
Tradycją jest rozpoczynanie procesji w kierunku drogi prowadzącej do Santa Venerdia i gaju oliwnego (levitu w dialekcie), ponieważ w przeszłości w przypadku utrzymującej się suszy lub bardzo złej pogody (lingue de focu) z czarnymi chmurami i poziomymi błyskawica, to właśnie posąg Madonny wyłania się z kościoła dzięki mocy wstawienniczej udzielonej jej poprzez modlitwy wiernych z Soletano.
Podczas procesji śpiewany jest tradycyjny hymn do Madonny Mira il tuo popolo bella donna. Zespół muzyczny podąża za podobizną Dziewicy, wykonując radosne marsze przeplatane pieśniami i litaniami wiernych.
W dniu uroczystości Msze Święte przerywane są rzucaniem papierowych bomb, natomiast rano w mieście odbywają się koncerty zespołów, które wieczorem na specjalnie oświetlonej scenie na przemian będą prezentować klasyczne dzieła operowe i melodramatyczne. Około godziny pierwszej odbywają się pokazy sztucznych ogni, często będące konkurencją pomiędzy różnymi lokalnymi firmami.
Stragany z lokalnymi słodyczami (mostaccioli, kopeta, nugat) i suszonymi owocami (migdały, orzeszki ziemne, pistacje) przeplatają się ze stoiskami z żywnością i zabawkami. Na przejażdżki i inne atrakcje zarezerwowano specjalny plac.
Mapa:
Sanktuaria w pobliżu:
