Sanktuarium Matki Bożej Bolesnej w Tarnowie
plac Katedralny 5, 33-100 Tarnów
Sanktuarium Maryjne
UDOSTĘPNIJ
ZAPISZ
5
O sanktuarium:
Bazylika katedralna Narodzenia NMP w Tarnowie – kościół gotycki, przebudowywany w późniejszych okresach. Budowla jest trzynawowa, z wydłużonym prezbiterium, zamkniętym trójboczną absydą oraz dobudowaną ze strony zachodniej wysoką na 72 m wieżą.
Historia:
Bazylika Katedralna, pod wezwaniem Narodzenia Najświętszej Maryi Panny. W swojej najstarszej części (wyznaczonej murami nawy głównej) kościół wzniesiony staraniem Spycimira Leliwity po lokacji miasta w 1330 r. jako świątynia parafialna, wymieniona po raz pierwszy w wykazie świętopietrza w 1346 r. Proboszczem był wtedy ks. Mikołaj, Czech z pochodzenia, były członek zakonu bożogrobców z Miechowa. W 1400 r. biskup krakowski Piotr Wysz na prośbę Jana z Tarnowa podniósł tarnowski kościół parafialny do godności kolegiaty i powołał przy nim kapitułę kolegiacką z trzema prałaturami oraz dwiema kanoniami, na czele której stał prepozyt sprawujący jurysdykcję nad duchowieństwem w siedmiu parafiach. Była to pierwsza kolegiata na prawym brzegu Wisły w diecezji krakowskiej i pierwsza fundacji możnowładczej w tej diecezji. Kolejny właściciel miasta i patron kościoła Jan Amor Tarnowski, hetman wielki koronny i kasztelan krakowski ufundował kilka wspaniałych pomników, czyniąc z wnętrza kolegiaty mauzoleum rodowe. Proboszczem kolegiaty był w tym czasie jego syn (zm. 1537) o tym samym imieniu, który również mógł partycypować w fundacji. Kolejno powstawały pomniki: Barbary z Rożnowa, wnuczki Zawiszy Czarnego i matki Jana Amora Tarnowskiego (1520-24), Barbary z Tęczyńskich, syna Jana Aleksandra, ojca Jana Amora i przyrodniego brata Jana (1525-1536). 15 kwietnia 1617 r. pożar dachu nad prezbiterium spowodował stopienie dwóch dzwonów i upadek dwóch następnych. Zniszczeniu uległy akta i przywileje kościelne. Odbudowa trwała kilka lat. W tym czasie do prezbiterium od północy dobudowano skarbiec i kapitularz. Dekretem z dnia 20 września 1783 r. cesarz Józef II utworzył diecezję tarnowską obejmującą całą zawiślańską część diecezji krakowskiej wcielonej do Austrii jako Galicja. Tarnowska kolegiata miała pełnić funkcję katedry. 13 marca 1786 r. papież Pius VI erygował kanonicznie diecezję tarnowską, włączając ją do metropolii lwowskiej, a dotychczasowej kolegiacie nadał godność katedry biskupiej. 24 września 1786 r. odbył się uroczysty ingres biskupa Floriana Amanda Janowskiego, pierwszego ordynariusza tarnowskiego z udziałem tysięcy wiernych. Kiedy jednak ustały przyczyny powołania do życia diecezji tarnowskiej, rząd austriacki nie zawahał się doprowadzić do jej likwidacji i dlatego w 1808 r. po 22 latach przestała istnieć. 28 kwietnia 1827 r. biskup Grzegorz Tomasz Ziegler wmurował kamień węgielny pod przebudowę katedry. Po jego odejściu w tym samym roku pracami trwającymi do 1832 r. kierowali wikariusz generalny ks. Jan Chrzciciel Fukier i proboszcz ks. Stanisław Kostka Zabierzewski. W jej ramach przedłużono prezbiterium (zakończone do tego czasu płaską ścianą, zastąpiono wieloboczną bez okien), wstawiono nowy główny ołtarz o wysokości zbliżonej do pomników Tarnowskich i Ostrogskich z obrazem Wniebowzięcia Matki Bożej sprowadzonym z Wiednia, przebudowano i poszerzono chór muzyczny, na którym umieszczono nowe organy. W 1886 r. nowy tarnowski biskup ordynariusz Ignacy Łobos uznał restaurację katedry za jedno z najpilniejszych zadań i przyjął patronat nad zbiórką funduszy na ten cel. Proboszczem katedry był w tym czasie ks. Franciszek Leśniak. Projekt neogotyckiej przebudowy powierzono Julianowi Zachariewiczowi ze Lwowa. 3 listopada 1918 r. biskup Leon Wałęga w wolnym już od obcej władzy Tarnowie celebrował w katedrze uroczyste nabożeństwo w intencji zjednoczenia ziem polskich. Na pamiątkę 1000-lecia chrześcijaństwa w Polsce w 1970 r. wstawiono nowe drzwi do nawy głównej pod wieżą, wykonane z trybowanej blachy miedzianej, według proj. Bogdany i Anatola Drwalów w pracowni Mariana Biedrońskiego. 14 czerwca 1972 r. papież Paweł VI nadał tarnowskiej katedrze tytuł bazyliki mniejszej. Bazylika katedralna Narodzenia NMP w Tarnowie – kościół gotycki, przebudowywany w późniejszych okresach. Budowla jest trzynawowa, z wydłużonym prezbiterium, zamkniętym trójboczną absydą oraz dobudowaną ze strony zachodniej wysoką na 72 m wieżą.
Historia:
Bazylika Katedralna, pod wezwaniem Narodzenia Najświętszej Maryi Panny. W swojej najstarszej części (wyznaczonej murami nawy głównej) kościół wzniesiony staraniem Spycimira Leliwity po lokacji miasta w 1330 r. jako świątynia parafialna, wymieniona po raz pierwszy w wykazie świętopietrza w 1346 r. Proboszczem był wtedy ks. Mikołaj, Czech z pochodzenia, były członek zakonu bożogrobców z Miechowa. W 1400 r. biskup krakowski Piotr Wysz na prośbę Jana z Tarnowa podniósł tarnowski kościół parafialny do godności kolegiaty i powołał przy nim kapitułę kolegiacką z trzema prałaturami oraz dwiema kanoniami, na czele której stał prepozyt sprawujący jurysdykcję nad duchowieństwem w siedmiu parafiach. Była to pierwsza kolegiata na prawym brzegu Wisły w diecezji krakowskiej i pierwsza fundacji możnowładczej w tej diecezji. Kolejny właściciel miasta i patron kościoła Jan Amor Tarnowski, hetman wielki koronny i kasztelan krakowski ufundował kilka wspaniałych pomników, czyniąc z wnętrza kolegiaty mauzoleum rodowe. Proboszczem kolegiaty był w tym czasie jego syn (zm. 1537) o tym samym imieniu, który również mógł partycypować w fundacji. Kolejno powstawały pomniki: Barbary z Rożnowa, wnuczki Zawiszy Czarnego i matki Jana Amora Tarnowskiego (1520-24), Barbary z Tęczyńskich, syna Jana Aleksandra, ojca Jana Amora i przyrodniego brata Jana (1525-1536). 15 kwietnia 1617 r. pożar dachu nad prezbiterium spowodował stopienie dwóch dzwonów i upadek dwóch następnych. Zniszczeniu uległy akta i przywileje kościelne. Odbudowa trwała kilka lat. W tym czasie do prezbiterium od północy dobudowano skarbiec i kapitularz. Dekretem z dnia 20 września 1783 r. cesarz Józef II utworzył diecezję tarnowską obejmującą całą zawiślańską część diecezji krakowskiej wcielonej do Austrii jako Galicja. Tarnowska kolegiata miała pełnić funkcję katedry. 13 marca 1786 r. papież Pius VI erygował kanonicznie diecezję tarnowską, włączając ją do metropolii lwowskiej, a dotychczasowej kolegiacie nadał godność katedry biskupiej. 24 września 1786 r. odbył się uroczysty ingres biskupa Floriana Amanda Janowskiego, pierwszego ordynariusza tarnowskiego z udziałem tysięcy wiernych. Kiedy jednak ustały przyczyny powołania do życia diecezji tarnowskiej, rząd austriacki nie zawahał się doprowadzić do jej likwidacji i dlatego w 1808 r. po 22 latach przestała istnieć. 28 kwietnia 1827 r. biskup Grzegorz Tomasz Ziegler wmurował kamień węgielny pod przebudowę katedry. Po jego odejściu w tym samym roku pracami trwającymi do 1832 r. kierowali wikariusz generalny ks. Jan Chrzciciel Fukier i proboszcz ks. Stanisław Kostka Zabierzewski. W jej ramach przedłużono prezbiterium (zakończone do tego czasu płaską ścianą, zastąpiono wieloboczną bez okien), wstawiono nowy główny ołtarz o wysokości zbliżonej do pomników Tarnowskich i Ostrogskich z obrazem Wniebowzięcia Matki Bożej sprowadzonym z Wiednia, przebudowano i poszerzono chór muzyczny, na którym umieszczono nowe organy. W 1886 r. nowy tarnowski biskup ordynariusz Ignacy Łobos uznał restaurację katedry za jedno z najpilniejszych zadań i przyjął patronat nad zbiórką funduszy na ten cel. Proboszczem katedry był w tym czasie ks. Franciszek Leśniak. Projekt neogotyckiej przebudowy powierzono Julianowi Zachariewiczowi ze Lwowa. 3 listopada 1918 r. biskup Leon Wałęga w wolnym już od obcej władzy Tarnowie celebrował w katedrze uroczyste nabożeństwo w intencji zjednoczenia ziem polskich. Na pamiątkę 1000-lecia chrześcijaństwa w Polsce w 1970 r. wstawiono nowe drzwi do nawy głównej pod wieżą, wykonane z trybowanej blachy miedzianej, według proj. Bogdany i Anatola Drwalów w pracowni Mariana Biedrońskiego. 14 czerwca 1972 r. papież Paweł VI nadał tarnowskiej katedrze tytuł bazyliki mniejszej.
Dekretem z dnia 2 lutego 2006 r., ówczesny biskup tarnowski Wiktor Skworc nadał bazylice katedralnej w Tarnowie tytuł Sanktuarium Matki Bożej Bolesnej.
Rzeźba:
Figura Matki Bożej Bolesnej
Rzeźba Matki Bożej Bolesnej wykonana jest z drewna, polichromowana i złocona. Posiada wymiar 1 m. Przedstawia Matkę Bożą w typie ikonograficznym zwanym „Pietą”. Na podstawie badań figury (drewna, złoceń i farby) z 1977 r. datuje się to dzieło na XVII w. Nie jest znany jej twórca i fundator. Nie ma również danych o czasie sprowadzenia jej do kościoła katedralnego, przypuszcza się, że był to okres I wojny światowej[1]. Wiadomo, że figura Matki Bożej Bolesnej od początku XX w. znajdowała się w południowym przedsionku katedry i od początku była otoczona kultem wiernych. Historycy sztuki dostrzegli podobieństwo figury z Tarnowa do fragmentu obrazu „Opłakiwanie” Van Dycka oraz do Piety, w epitafium Boimów w kaplicy grobowej tejże rodziny niedaleko katedry łacińskiej we Lwowie. Epitafium to jest niedokończonym (ostatnim) dziełem Jana Pfistera (rzeźbiarza pomnika Ostrogskich w katedrze w Tarnowie). W 2000 roku Pieta Tarnowska została poddana gruntownej konserwacji i renowacji, która przywróciła jej pierwotny wygląd. Początkowo figura znajdowała się w jednym z przedsionków kościoła katedralnego. W 1987 r., ze względu na wielki kult, Pieta została przeniesiona do nawy (adoracji) Najświętszego Sakramentu i ustawiona po północnej stronie, w nowym ołtarzu. Ołtarz dla figury zaprojektował i wykonał w brązie w roku 1986 artysta Czesław Dźwigaj. W zwieńczeniu ołtarza artysta wykorzystał motyw trzech krzyży z pomnika „Solidarności” w Gdańsku, zaś na podstawie ołtarza umieścił tablice w brązie ze scenami Siedmiu Boleści Matki Bożej. Ołtarz ten poświęcił prymas Polski Józef Glemp. Przy ołtarzu wiszą liczne wota. Pieta jest uroczyście odsłaniania i zasłaniana przy dźwięku fanfar. W każdy drugi piątek miesiąca sprawowana jest msza św. przy ołtarzu Matki Bożej Bolesnej. W każdą środę przed Pietą odbywa się nowenna do Matki Bożej Nieustającej Pomocy, a w piątki przed Pietą Tarnowską odmawiana jest Koronka do Siedmiu Boleści Matki Bożej z odczytaniem intencji składanych przez wiernych. Na ołtarzu znajduje się księga trzeźwości do której wierni wpisują też podziękowania. W 1987 r. podczas pobytu w Tarnowie przed Madonną modlił się papież Jan Paweł II. Dekretem ówczesnego bpa tarnowskiego Wiktora Skworca z dnia 2 lutego 2006 r. bazylika katedralna w Tarnowie została podniesiona na rangi sanktuarium maryjnego – Matki Bożej Bolesnej. Każdego roku w dniach od 8 – 15 września odbywa się tygodniowy odpust (tydzień maryjny). 15 września we wspomnienie NMP Bolesnej odbywa się procesja ulicami Tarnowa z kopią Piety Tarnowskiej.
Mapa:
Sanktuaria w pobliżu:
Odpust parafialny za 132 dni
poniedziałek, 8 września 2025