Sanktuarium Santa Maria della Sanità
Via Sanità, 80053 Castellammare di Stabia
Sanktuarium Maryjne
UDOSTĘPNIJ
ZAPISZ
3
Sanktuarium Santa Maria della Sanità
Źródło: Wikimedia Commons
Źródło: Wikimedia Commons
Źródło: Wikimedia Commons
O sanktuarium:
SSanktuarium Santa Maria della Sanità to monumentalny kościół położony na pagórkowatym terenie Castellammare di Stabia, w wiosce Quisisana i należący do parafii kościoła Santo Spirito.
Pierwotnie w miejscu obecnego sanktuarium znajdował się niewielki kościół pod wezwaniem św. Tomasza Apostoła i św. Marii Magdaleny, zbudowany około XIV wieku i flankowany klasztorem sióstr św. Bartłomieja, następnie przeniesiony w 1583 r., do centrum miejskiego w pobliżu kościoła o tej samej nazwie, powstałego podczas Soboru Trydenckiego.
Niewielki kościółek wkrótce popadł w ruinę i w 1657 roku cały znajdujący się w nim materiał sakralny przeniesiono do katedry.
Od kwietnia 1717 roku wewnętrzną ścianą kościoła, obecnie częściowo zawaloną i porośniętą jeżynami, na której widniał fresk wizerunek Madonny, opiekowała się biedna starsza pani, płacąc robotnikowi rolnemu za okazjonalne czyszczenie jej z chwastów : codziennie kobieta modliła się przed obrazem i zapalała światło, aby było ono widoczne w nocy. Niedługo potem staruszka poważnie zachorowała, a lekarze nie pozostawili nadziei na przeżycie: ta sama kobieta opowiadała później, że Madonna ukazała jej się we śnie:
«Ukazała mi się Wielka Matka Boża i uzdrowiła mnie; przypomniała mi ściana upadłego kościoła San Tommaso z jego błogosławionym wizerunkiem; dał mi znać, że zioła urosły; i potem dodając: wstawaj, jesteś zdrowy.”
Kilka dni później kobieta została cudownie uzdrowiona, a wydarzenie marnotrawne szybko rozprzestrzeniło się na okolicę tak bardzo, że miejsce to stało się celem pielgrzymek. Ówczesny biskup Biagio De Dura, po zweryfikowaniu cudu, rozpoczął zbiórkę funduszy na budowę nowego kościoła pod wezwaniem Santa Maria della Sanità. Pierwszy kamień położył prałat Filippo Plagese 10 maja 1717 r. i już dwa miesiące później, dokładnie 1 lipca, dokonano uroczystego poświęcenia; 9 stycznia 1722 r. erygowano go jako opactwo, natomiast w 1766 r. rektorowi sanktuarium nadano tytuł opata. 20 maja 1906 roku rozpoczęto rozbudowę zleconą przez opata Pasquale Cacace i kierowaną przez architekta Catello Calvanico: prace dotyczyły głównie przebudowy elewacji zewnętrznej i dzwonnicy; kościół został ponownie konsekrowany 6 czerwca 1908 roku przez prałata Michele Di Iorio. 13 lutego 1911 r. Kapituła Watykańska udzieliła koronacji fresku Matki Bożej: uroczystość odbyła się 21 kwietnia tego samego roku. Kościół doznał znacznych zniszczeń podczas trzęsienia ziemi w Irpinii w 1980 r., co sprawiło, że nie nadawał się do użytku: w związku z tym przeprowadzono nowe prace restauratorskie, które umożliwiły ponowne otwarcie świątyni dopiero 2 maja 1991 r. przez biskupa Felice Cece.
Główne wejście znajduje się z boku budowli: portal wejściowy jest chroniony żelazną bramą i zwieńczony freskiem przedstawiającym Madonnę della Sanità; fasadę zakończoną tympanonem charakteryzuje także małe okrągłe okno, przypominające małą rozetę. Wnętrze jest jednonawowe, z majolikową podłogą i stropem podzielonym na różne przedziały z dziełami malowanymi temperą przez Pietro Russo, według projektu Gaetano Cappy. Na ołtarzu głównym znajduje się obraz przedstawiający zmartwychwstanie Jezusa, natomiast stół powstał w latach osiemdziesiątych z ponownego wykorzystania marmurowego materiału z 1769 roku; tabernakulum jest darem sióstr z San Bartolomeo. Po prawej stronie ołtarz z freskiem Santa Maria della Sanità ze złotą koroną i szafirami, dziełem neapolitańskiego złotnika Vincenzo Catello. Na wewnętrznych ścianach obwodowych znajdują się różnorodne malowidła ze scenami religijnymi. Obok głównego wejścia, wbudowaną w konstrukcję, znajduje się niewielka dzwonnica z sześcioma dzwonami.
Mapa:
Sanktuaria w pobliżu:
