Kościół św. Piotra Apostoła i Męczennika (Algua)
SP28, 24010 Sambusita
Sanktuarium Świętego
św.
Piotr Ap.
UDOSTĘPNIJ
ZAPISZ
1
Kościół św. Piotra Apostoła i Męczennika (Algua)
Źródło: Wikimedia Commons
O sanktuarium:
Kościół Świętego Piotra Apostoła i Męczennika jest katolickim miejscem kultu w Sambusita, wiosce Algua, w prowincji i diecezji Bergamo, części wikariatu Selvino-Serina. Kościół został połączony z kościołem parafialnym Sant'Antonio Abate poprzez połączenie obu tytułów dekretem z dnia 20 listopada 1986 r.
Kościół Sambusita ma starożytne korzenie, został zbudowany na terytorium określanym jako La Costa. Był to spis biskupi z XII wieku, jak wskazano w akcie notarialnym z dnia 17 maja 1186 r. podpisanym przez notariusza Ottobonusa, z którego wynika, że biskup Guala udzielił inwestytura wieczysta na terenie wioski: …blisko set circunvicinos, scilicet illos de vicinitia Bracha et de Cosata et de Sambuxeta et de Leverne…. Dlatego biskupi Bergamo cieszyli się prawami do terytoriów górskich. W XIV w. prezbiter Ecclesia of Saint Peter miał obowiązek płacenia podatku Kurii Rzymskiej, co wynika z wykazu kościołów w Bergamo z obowiązkiem płacenia podatków rzymskich. Mógł mieszkać w tej miejscowości tylko przez cztery miesiące w roku, w pozostałe miesiące musiał przenosić się do innych kościołów w okolicy i dopiero od 1260 r. okazuje się, że miał prawo zatrzymać część ofiar dla swoich własne wsparcie.
Gio Giacomo Matenzi, kanclerz diecezjalny, w latach 1666-1667 w dokumencie Podsumowanie kościołów sakralnych Bergamo i diecezji podaje kościół jako część kościoła parafialnego w Dossena. Wizyta duszpasterska św. Karola Boromeusza w dniu 26 września 1575 r. świadczy o kościele z pięcioma ołtarzami.
W XVIII wieku kościół przebudowano w stylu neoklasycystycznym, zgodnie ze zwyczajem stosowanym w okolicy. W 1778 r. dokumenty sporządzone przez proboszcza z okazji wizyty pasterskiej biskupa Giovanniego Paolo Dolfina opisują nowy kościół wraz z pięcioma ołtarzami zarządzanymi przez różne kongregacje. Największy przy zgromadzeniu Najświętszego Sakramentu, ołtarz Madonny del Rosario zarządzany przez bractwo o tej samej nazwie i trzeci poświęcony św. Antoniemu Opatowi przez zgromadzenie Madonny del Carmine. Na początku XX wieku kościół wymagał nowej renowacji, obejmującej przebudowę fresków i reorganizację cmentarza.
Dekretem z dnia 27 maja 1979 r. kościół włączono do miejscowego wikariatu Selvino-Serina, a w 1986 r. połączono z kościołem Sant'Antonio di Rigosa.
Kościół o klasycznej orientacji wschodniej i pobliską plebanię połączoną portykiem poprzedza duży cmentarz kościelny. Fasada podzielona na dwa rzędy szkieletem pokrytym dachówką, posiada wejście w dolnym rzędzie z konturami z kutego kamienia. W drugim umieszczono duże okno przeznaczone do doświetlenia wnętrza budynku. Fasada kończy się dużym trójkątnym tympanonem, na którym znajduje się napis potwierdzający poświęcenie kościoła św. Piotrowi Apostołowi. Kamienny krzyż wieńczy konstrukcję architektoniczną na szczycie szczytu.
Pojedynczą nawę kościoła podzielono na pięć przęseł pilastrami z marmurową podstawą, zwieńczonymi kapitelami korynckimi. Pilastry podtrzymują zdobione belkowanie, które zwieńczone jest gzymsem, na którym opiera się okrągłe sklepienie. Hol oświetlają nie tylko okna w fasadzie, ale także te umieszczone nad gzymsem, po dwa z każdej strony i dwa w absydzie, które doświetlają chór prezbiterium. Dzwony pierwszy i piąty łączą się z następnym i prezbiterium. Na lewo od pierwszego przęsła, w miejscu, gdzie znajdowała się chrzcielnica, zachowała się drewniana figura św. Piotra; w przeciwległym obszarze znajduje się pomnik San Carlo Boromeusza.
Drugie przęsło poświęcone jest bocznemu dostępowi do zewnętrznej kaplicy San Rocco po prawej stronie i aktowi pokutnemu po lewej stronie. Wejścia boczne znajdują się w trzecim przęśle, czwarte zaś ma dwie boczne kaplice. Kaplicę po lewej stronie poświęconą Madonnie Różańcowej uzupełnia marmurowy ołtarz z wstawionym w kompleks zakończeniu ołtarzem z aniołami podtrzymującymi pęknięty tympanon. Odpowiednia kaplica poświęcona Najświętszemu Sercu Jezusa, również z marmurowym ołtarzem. Ostatnie przęsło łączy się z prezbiterium i kończy się łukiem triumfalnym oraz otworami łączącymi się z zakrystią i dzwonnicą, posiadającą w górnej części dwie ambony z lakierowanego drewna, zakończone zwieńczeniem.
Wnętrze kończy się prezbiterium, do którego prowadzi pięć schodów z marmuru z Carrary. Półkolista absyda z dachem basenowym zakończona jest drewnianym chórem.
Mapa:
Sanktuaria w pobliżu:
