Holybreak - Sanktuarium Santa Maria del Binengo (Sergnano)

Sanktuarium Santa Maria del Binengo (Sergnano)

Via al Binengo, Sergnano

Sanktuarium Maryjne

UDOSTĘPNIJ

ZAPISZ

Źródło: Wikimedia Commons

O sanktuarium:

Sanktuarium Santa Maria del Binengo to miejsce kultu maryjnego zlokalizowane w Sergnano, w prowincji Cremona i diecezji Crema; jest częścią północnego obszaru pasterskiego. Sanktuarium znajduje się na południe od miasta, wzdłuż starożytnego szlaku drogowego łączącego Sergnano z Cremą. Miejsce to jest nadal wystarczająco odizolowane, na skraju tarasu opadającego w stronę rzeki Serio. Choć pierwsza wzmianka o sanktuarium pochodzi z 1415 r., to miejscowość jest z pewnością starożytna: pierwszy dokument, w którym mowa o Albeningum, pochodzi z 1022 r., natomiast w 1192 r. występuje ono w formie Albernengum. Pierwsza hipoteza opiera się na słowie bine pochodzącym od niemieckiego bühne – stos, grupa; druga teoria, porównana na podstawie kremońskiej miejscowości Binanuova, mogłaby rozumieć binę jako schronienie, dom na palach, zamknięty, co mogłoby być wiarygodne, biorąc pod uwagę bliskość rzeki Serio. Co więcej, końcówka -eng, wspólna dla wielu miejscowości w okolicy (Pianengo, Ricengo, Offanengo itp.), odnosi się jeśli nie do jego pochodzenia, to przynajmniej do ważnego wydarzenia w erze lombardzkiej. Dodać należy, że w okolicy odnajdywano już w przeszłości pozostałości fundamentów i grobowców. Nie istnieją żadne dokumenty dotyczące początków kultu, poza dwiema tradycjami. Pierwsze jest równie odwieczne, jak powszechne w innych miejscach, a mianowicie objawienie Madonny dziewczynie pasącej się gęsi: według Zavaglio jest to nic innego jak transpozycja innych objawień maryjnych. Druga tradycja mówi o posągu przedstawiającym Madonnę znalezionym w Serio, po czym nastąpił spór między mieszkańcami Sergnano a mieszkańcami Pianengo o ustalenie, gdzie wybudować budynek ku jej czci. Kierunek przywódcy w stronę Sergnano definitywnie determinował lokalizację. Budynek ma kierunek wschód-zachód, fasada skierowana jest na wschód. Wygląd zewnętrzny pochodzi z XVI wieku. Kościół nie ma cmentarza: małe schody łączą ulicę z trójdzielnym pronaosem z okrągłymi łukami. Główne wejście otwiera się pod portykiem flankowanym dwoma bocznymi oknami. Nad otworami znajdują się freski Madonny, św. Piotra i św. Antoniego z Padwy, wykonane w XVIII w. Nad portykiem rozwija się właściwa fasada o charakterze szczytowym, z trójkątnym tympanonem. Najważniejszym elementem architektonicznym jest środkowe okno z motywem serliany. Ściany boczne są stonowane i nierówne: południowa ma u góry po trzy proste okna w każdym przęśle, wzdłuż północnej ściany boczne wejście środkowe z daszkiem i oknem nad nim. Kolejny mały otwór znajduje się wzdłuż trzeciego przęsła w położeniu asymetrycznym. Dzwonnica znajduje się w części tylnej, ale jest wolnostojąca: ma otynkowane kwadraty, przedzielone niewielkimi ramami i terakotowymi pilastrami narożnymi. Trzeci panel to dzwonnica z oknami wielodzielnymi, podtrzymująca belkowanie, na którym znajduje się balustrada ze sterczynami w narożach. Grzbiet jest stożkowy z okrągłą podstawą. Trzy dzwony utrzymane są w tonacji F/A/G. Wnętrze obejmuje pokój jednoosobowy i jest całkowicie pokryte freskami. Cykl obrazów nie ma określonej atrybucji, ale dłoń przypomina dłoń malarza Cremy Aurelio Busso, znanego nie tylko ze swoich walorów artystycznych, ale także z tego, że prowadził renomowaną pracownię; nie jest zatem wykluczone, że niektórzy studenci pracowali tam w Binengo, korzystając z rysunków przygotowawczych mistrza. Nad ołtarzem umieszczono w niszy niezwykle czczoną polichromowaną Madonnę z terakoty, pochodzącą prawdopodobnie z XV wieku. Po bokach umieszczono nad malowanymi niszami dwie inne terakoty przedstawiające św. Joachima i św. Annę z końca XVI w. Na ścianach prezbiterium znajdują się obrazy: Narodzenia Najświętszej Marii Panny, Pokłonu Trzech Króli, Św. Katarzyny i Św. Łucji; nad ołtarzem przedstawiono narodzenie Jezusa, natomiast w lunetach zwiastowanie, ofiarowanie w świątyni i ucieczka do Egiptu; Na sklepieniu znajdują się freski przedstawiające sceny koronacji Marii, snu św. Józefa i odkrycia Jezusa. Na łuku triumfalnym, nad drewnianym krucyfiksem z XVI wieku, przedstawiono Wniebowzięcie Marii, a po bokach św. Jana Chrzciciela i św. Szczepana. Wzdłuż południowej ściany znajdziemy: Świętą Rodzinę przy pracy, św. Franciszka, św. Urszulę i dziewice, a także dwa fragmenty fresków z kościoła parafialnego, Madonnę i św. Jana Ewangelistę. Na ścianie północnej przedstawiono: św. Bartłomieja, Dziewicę z Dzieciątkiem i św. Antoniego Opata, wizję św. Franciszka odbierającego Dzieciątko od Madonny, Madonnę z Dzieciątkiem oraz świętych Biagio, Sebastiano, Rocco i Fermo. Wreszcie na fasadzie namalowano wizerunki św. Hieronima i św. Eurozji, a także późniejszego św. Marcina z Ubogimi, pochodzącego z XVII wieku.

Czytaj więcej

Mapa:

Sanktuaria w pobliżu: