Sanktuarium Madonna del Carmine (Luino)
Via del Carmine, 21016 Luino Creva
Sanktuarium Maryjne
UDOSTĘPNIJ
ZAPISZ
5
Sanktuarium Madonna del Carmine (Luino)
Źródło: Wikimedia Commons
Źródło: Wikimedia Commons
Źródło: Wikimedia Commons
Źródło: Wikimedia Commons
Źródło: Wikimedia Commons
O sanktuarium:
Sanktuarium Madonna del Carmine to kościół położony w gminie Luino, w prowincji Varese, niegdyś będący częścią klasztoru karmelitów.
Założeniem sanktuarium jest świecki zakonnik Jacopo Luini, który następnie został beatyfikowany. Budowę rozpoczęto w 1477 r., a zakończono na początku XVI wieku.
Pierwszą kaplicę dobudowano w 1544 r., o czym świadczy data podana na zwojach fresków zdobiących ściany i sklepienie. Dalsza rozbudowa budowli nastąpiła po roku 1665, kiedy to w odstępie kilkudziesięciu lat wybudowano dwie nowe kaplice boczne.
Przy kościele oo. Karmelitów powstało zatwierdzone przez kurię arcybiskupią w lutym 1665 roku bractwo Najświętszej Marii Panny z Góry Karmel, którego członkowie mieli prawo nosić ciemny habit z białą peleryną (jak podaje z okazji wizyty kardynała Giuseppe Pozzobonelliego w Pieve di Bedero).
Pod koniec XVIII wieku klasztor został zlikwidowany: „w roku 1778, 5 listopada, z powodu braku kanonicznej liczby zakonników, mały klasztor Luino należący do Wielebnych Ojców Zakonu Karmelitów, z depeszą z Jego Królewska Mość Józef II został stłumiony.” Stałe dziedzictwo wspólnoty monastycznej – klasztor, grunty i domy gospodarcze przekazywane w ramach darowizn na przestrzeni trzech stuleci – a także meble i rośliny znajdujące się na placu przed świątynią zostały sprzedane na aukcji.
Pierwsza poważna renowacja budynku miała miejsce w 1987 roku i została przeprowadzona pod kierunkiem architekta Fiorenzo Ramponiego. Interwencje dotyczyły prezbiterium, posadzek, instalacji, aparatury malarskiej, elewacji i dachu, w ramach którego dokonano rekonstrukcji pokrycia dachówką.
W obecnej bryle nadal czytelny jest pierwotny układ kościoła: nawa główna, oświetlona oknami termicznymi, podzielona jest na dwa przęsła nakryte sklepieniami krzyżowymi i rozdzielone ostrołukiem. Z tego samego okresu prawdopodobnie pochodzi także absyda o półkolistym zakończeniu, przykryta półkulistym zwieńczeniem. Kaplice boczne, jedna z 1665 r., druga z początku XVIII w., ozdobione są sztukaterią.
Fasada ma charakter dwuspadowy, do którego przylega niewielki portyk zakrywający portal wejściowy, wsparty na dwóch kolumnach doryckich z granitu Baveno, zbudowanych podczas rozbudowy w drugiej połowie XVII wieku.
Organy umieszczone na chórze w kontuarze są dziełem Francesco Carnisiego z 1857 roku. Drewniane konfesjonały i ambona pochodzą z 1687 roku.
Najważniejsze freski kościoła znajdują się w pierwszej kaplicy na lewo od wejścia, w całości pokryte na ścianach scenami sakralnymi powstałymi w 1544 r. Na ścianie tylnej znajdują się Narodzenia, Zwiastowanie i Ukrzyżowanie, natomiast w w obrębie łuku oddzielającego kaplicę od nawy znajdują się medaliony z prorokami i św. Katarzyną.
Portal wejściowy składa się z dwóch zdobionych ramion i architrawu z herbami hrabiów Rusca, ówczesnych panów feudalnych Luino i festonami (co pozwala datować na rok 1497), nad którymi znajduje się luneta, z której zawiera grupę rzeźb z terakoty przedstawiającą Madonnę z Dzieciątkiem.
Przy absydzie stoi XVII-wieczna dzwonnica. Dach ma konstrukcję drewnianą, na której znajdują się stanowiska pokryte dachówką, a podłoga pokryta jest terakotą, położoną podczas konserwatywnych prac konserwatorskich w latach 1987-1990.
Mapa:
Sanktuaria w pobliżu:
