Sanktuarium Najświętszej Maryi Panny Wniebowziętej w Loreto (Oleggio)
Via Strera, 28047 Oleggio
Sanktuarium Maryjne
UDOSTĘPNIJ
ZAPISZ
1
Sanktuarium Najświętszej Maryi Panny Wniebowziętej w Loreto (Oleggio)
Źródło: Wikimedia Commons
O sanktuarium:
Kościół parafialny Santa Maria Assunta lub sanktuarium Madonny Assunta to kościół położony w Loreto, wiosce Oleggio, w prowincji i diecezji Novara; jest częścią jednostki duszpasterskiej Oleggio. Sanktuarium znajduje się na północny wschód od historycznego centrum, na obszarze o ważnym znaczeniu archeologicznym. Pierwotnie kościół był poświęcony Madonnie z Loreto, choć nie ma żadnych dokumentów potwierdzających lokalne pochodzenie tego nabożeństwa.
Pierwszy dokument poświadczający budowę sanktuarium pochodzi z 20 sierpnia 1600 roku i zawiera nazwiska posłów wybieranych do nadzorowania prac budowlanych sanktuarium. Według tego, co podano w protokole wizyty pasterskiej ówczesnego biskupa Novary Ferdinanda Taverna, pierwszy etap budowy rozpoczął się w 1611 r., a zakończył w 1618 r. Mimo to budowa datowana jest jeszcze przed 1611 r., a może nawet i ostatni lat poprzedniego stulecia, zbiegających się z budową kościoła Santa Maria di Loreto w Aronie. Obydwa kościoły poświęcone są porydentyńskiemu kultowi maryjnemu i jego rozpowszechnieniu na obszarze Novary. W 1620 roku dobudowano przyległy dom parafialny.
W latach 1741-1744 dzięki interwencji miejscowej ludności odbudowano absydę i odnowiono ołtarz z polichromowanego marmuru. W kolejnych latach, dzięki wkładowi finansowemu cechów handlowych z Oleggio, wybudowano nową zakrystię i ozdobiono sklepienie.
Ukończenie fasady dziełami miejscowego rzeźbiarza Giuseppe Argenti, wewnętrzna dekoracja malarska oraz utworzenie zewnętrznego cmentarza, wykonanego z dwukolorowej kostki brukowej, datowane są na XIX wiek.
Przed 1890 rokiem część pomieszczeń sanktuarium służyła jako lazaret dla chorych zakaźnych, który następnie zamknięto w 1935 roku.
Budynek powstał według projektu Pellegrino Tibaldiego. Fasada zwrócona w kierunku zachodnim nawiązuje do wzoru rzymskiego w klimacie kontrreformistycznym z podwójnym porządkiem korynckim.
W dwóch niszach nad kamiennym cokołem znajdują się dwie posągi przedstawiające św. Pawła apostoła z mieczem po lewej stronie i św. Piotra apostoła po prawej stronie z kluczami. Nad posągami znajdują się skrzynki zawierające ich atrybuty: insygnia papieskie św. Piotra oraz miecz i krzyż św. Pawła. Na obu przedstawiono także palmę męczeństwa.
Dolną część fasady uzupełniają dwoje bocznych drzwi, obecnie zamurowanych, nad którymi znajdują się dwie płaskorzeźby przedstawiające Zwiastowanie oraz Nawiedzenie Marii i Elżbiety. W górnym rejestrze znajdują się posągi św. Jana Chrzciciela i św. Antoniego z Padwy z Dzieciątkiem Jezus w ramionach. W niszy po lewej stronie przedstawiony jest święty biskup, w prawej zaś być może św. Józef stolarz . Seria rzeźb w rejestrze kończy się świętym z księgą i świętym z brodą.
W trójkątnym tympanonie nad fasadą umieszczono figurę Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny, której towarzyszą dwa putta.
Fasadę uzupełniono posągami i płaskorzeźbami dopiero w latach 70. XIX wieku.
Teren przed Sanktuarium charakteryzuje się wysadzaną drzewami aleją, zaprojektowaną pod koniec XVIII wieku przez Stefano Ignazio Melchioniego.
Wnętrze Sanktuarium posiada konstrukcję trójnawową. Na końcu nawy głównej znajduje się półkolista absyda. Tiburium i kopuła mają budowę ośmiokątną. Zakrystia zlokalizowana jest na południe od prezbiterium, natomiast dzwonnica w narożniku północno – wschodnim.
Po obu stronach ołtarza znajdują się ołtarze św. Katarzyny po prawej i św. Krystyny po lewej. Drugą wzbogaca płótno przedstawiające Męczeństwo Santa Cristina, przypisywane Morazzone’owi.
Mapa:
Sanktuaria w pobliżu:
