Holybreak - Sanktuarium Madonna di Loreto (Spoleto)

Sanktuarium Madonna di Loreto (Spoleto)

Via Fabiano Benedetti Valentini, 06049 Spoleto

Sanktuarium Maryjne

UDOSTĘPNIJ

ZAPISZ

Źródło: Wikimedia Commons

O sanktuarium:

Sanktuarium Madonna di Loreto to ważne miejsce kultu katolickiego w Spoleto, w prowincji Perugia, położone poza starożytnymi murami miasta, w pobliżu bramy San Matteo, zwanej także bramą Loreto. W 1537 roku mieszkaniec Spoleto, Jacopo Spinelli, aby spełnić ślub, kazał wybudować skromną kaplicę na wzór Świętego Domu z Nazaretu, przetransportowaną drogą morską do Loreto w 1294 roku, w czasie wypraw krzyżowych. Spinelli prawdopodobnie zlecił malarzowi Jacopo Santoro da Giuliana, znanemu jako Jacopo Siculo, wykonanie fresku wotywnego z wizerunkiem Madonny z Dzieciątkiem; Na obrazie artysta odtwarza także św. Sebastiana, Antoniego Opata oraz dom w Nazarecie, w którym Maryja przyjęła zwiastowanie. Legenda głosi, że wkrótce po niezwykłym wydarzeniu obraz Madonny zyskał wielką cześć wśród mieszkańców: wydaje się, że nieukończony, pod nieobecność malarza, został dokończony niewidzialną, boską ręką. Mówi się także, że 21 kwietnia 1571 roku święty obraz skierował swój wzrok w stronę uwielbionego i błagającego tłumu, który przyszedł się modlić, aby ustało straszliwe trzęsienie ziemi i długi rój sejsmiczny, który od kilku dni wstrząsał miastem. . Trzęsienie ziemi natychmiast ustało, a Dziewicy przypisywano także cnotę ochrony miasta przed trzęsieniami ziemi. Inne cuda przypisywane Madonnie dotyczą egzorcyzmów dokonywanych na wielu opętanych, którzy przybyli z całego świata; Wieść o jego cnotach rozeszła się tak bardzo, że wielu księży dzień i noc poświęcało się przyjmowaniu i opiece nad pielgrzymami. Ten niesamowity przepływ regulowali kardynałowie Cristoforo Madruzzo i Guido Ferreri, którzy rządzili Spoleto, jeden od 1566 do 1567, a drugi od 1572 do 1580. W ich obecności 4 października 1572 roku wmurowano kamień węgielny pod sanktuarium. Dzięki zainteresowaniu i woli biskupa Fulvio Orsiniego rozpoczęto budowę dużej świątyni, w której pod majestatycznymi sklepieniami mieści się kaplica Spinellich, podobnie jak bazylika Santa Maria degli Angeli z Porcjunkulą. Projekt powierzono Annibale Lippi, florenckiemu architektowi, który zaprojektował majestatyczną budowlę: z zewnątrz bryła jest niemal kwadratowa, natomiast plan wewnętrzny ma kształt krzyża greckiego; w czterech narożnych pomieszczeniach znajdują się dwie duże kaplice, zakrystia i hol. Wykonawcami projektów Lippiego byli bardzo aktywni wówczas mistrzowie kamieniarze i budowniczowie z Como. Budowa postępuje powoli; przed jej zakończeniem zamieszkali tam stali duchowni San Paolo, zwani Barnabitami, którzy w 1604 roku zbudowali obok kościoła kolegium. Został konsekrowany przez biskupa Lorenzo Castrucci w 1621 roku. W 1798 r. władzę przejęli augustianowie; w 1860 r. uczelnię przekształcono w instytut rolniczy, a całkowicie opuszczony kościół zamieniono na koszary. W 1925 roku kolegium i kościół zajęli Bracia Mniejsi Konwentualni; po kilku latach, w 1936 r., uczelnię rozebrano i na jej miejscu wybudowano nowy szpital cywilny, natomiast w 1944 r. kościół ponownie wykorzystano jako rezydencję wojskową, co miało fatalne skutki dla wyposażenia i architektury wewnętrznej. W kolejnych latach opiekowali się nim bracia z klasztoru kapucynów, jednak do końca lat siedemdziesiątych pozostawał on zamknięty i nieczynny; w 1979 r. zostanie odrestaurowany dzięki stowarzyszeniu Amici di Spoleto i wkładowi Fundacji Samuela Henry'ego Kressa z Nowego Jorku. Dopiero w 2007 roku, po latach przynależności do Lokalnego Zarządu Zdrowia, powróciła na własność Archidiecezji. Można było zatem ponownie otworzyć obiekt do celów kultu. W listopadzie 2011 roku arcybiskup Spoleto-Norcia, prałat Renato Boccardo nadał kościołowi tytuł sanktuarium diecezjalnego. Portal wychodzący na plac został ukończony wiele lat później, w 1662 r., dzięki wkładowi rodziny Pianciani; elewację pokryto kwadratowymi płytami trawertynowymi, rozdzielonymi pilastrami zakończonymi u góry gładkimi i prostymi fryzami. Projekt obejmował także budowę kopuły, która jednak nigdy nie została zbudowana, podobnie jak portale na dwóch pozostałych fasadach. Rozległe przestrzenie wewnętrzne obejmują siedem kaplic zbudowanych z biegiem czasu przez szlacheckie rodziny Spoleto: Ciekawostką jest drewniany chór z przełomu XVI i XVII w.; w basenie można zobaczyć Narodzenie, śmierć i koronację Marii, freski namalowane w 1606 roku prawdopodobnie przez Arcangelo Aquiliniego. Na chórze, w kontuarze, znajdują się organy piszczałkowe z przekładnią elektryczną, zbudowane w 1978 roku przez firmę Giustozzi; Posiada 9 rejestrów rozmieszczonych w dwóch manuałach i pedale. W zakrystii znajdują się dwa płótna pędzla Giulio Cesare Bedeschiniego z L'Aquili: Obrzezanie (1618) i Oracja w ogrodzie. Via della Madonna di Loreto łączy sanktuarium z Porta San Matteo i monumentalnym kompleksem San Matteo degli infermi. Aby ułatwić i chronić drogę wiernych gromadzących się, aby czcić święty obraz, przed żywiołami, zbudowano portyk o długości około 300 metrów, składający się z 81 łuków i 82 filarów. Budowę pierwszych łuków dofinansowały zamożne rodziny Spoleto, takie jak Marcucci, Collicola, Leti, Dardani itp.; ich herby są wyraźnie widoczne pomiędzy łukami; zamiast herbu na ostatnich łukach widnieje napis piis elemosinis, będący oznaką, że wsparcie finansowe było wynikiem zbiórek. Budowa przebiegała stopniowo, od 1691 r. do 1802 r. Z powodu manipulacji w czasie wojny, skrętów sejsmicznych i braku konserwacji portyk przez długi czas pozostawał w złym stanie. Został odrestaurowany w 1971 roku przez stowarzyszenie Amici di Spoleto i ponownie w latach 90-tych. Po drugiej stronie drogi na całej długości rośnie rząd średniej wielkości platanów.

Czytaj więcej

Mapa:

Sanktuaria w pobliżu: