Sanktuarium Madonna delle Grazie (Ardesio)
Via Arrivo Boito, 24020 Ardesio
Sanktuarium Maryjne
UDOSTĘPNIJ
ZAPISZ
4
Sanktuarium Madonna delle Grazie (Ardesio)
Źródło: Wikimedia Commons
Źródło: Wikimedia Commons
Źródło: Wikimedia Commons
Źródło: Wikimedia Commons
O sanktuarium:
Sanktuarium Madonna delle Grazie, położone w centrum Ardesio, pochodzi z XVII wieku i jest poświęcone katolickiemu kultowi maryjnemu.
Sanktuarium zbudowano w miejscu, w którym rzekomo miało miejsce objawienie maryjne 23 czerwca 1607 roku. Rodzina Salera, składająca się z ojca Marco, żony Maddaleny i dwóch córek Marii i Cateriny, była właścicielką młyna, a ich źródłem utrzymania było zbiory siana. Tego dnia niebo groziło gwałtowną burzą, która przeraziła matkę i wzbudziła w niej strach przed utratą dojrzałych już zbiorów. Maddalena namawiała swoje córki, aby modliły się w pokrytej freskami sali Świętych, aby odeprzeć burzę. Według tradycji nagle sala się rozjaśniła i ukazała im się Madonna z Dzieciątkiem, siedząca na złotym tronie. Zaraz po objawieniu niebo znów się przejaśniło. Madonna nie odezwała się i zjawisko się nie powtórzyło, jednak wieść o zdarzeniu szybko rozeszła się po całym miasteczku, przekształcając to skromne pomieszczenie w miejsce modlitwy.
Sala Świętych została zlecona przez księdza w 1449 roku malarzowi Giacomo Busce z Clusone i przedstawiała grupę świętych z dużym krucyfiksem pośrodku. Pojawienie się Bolesnej Dziewicy u stóp krucyfiksu jako pośredniczki łask między jej Synem a cierpiącym ludem spowodowało, że nazwano ją Madonną delle Grazie.
Objawienie maryjne w Ardesio miało miejsce w okresie, gdy herezja protestancka, która przybyła ze Szwajcarii i przeniknęła do Valtelliny, obszarów, z którymi wielu mieszkańców doliny utrzymywało stosunki handlowe lub zawodowe, próbowała rozprzestrzenić się także w dolinach Orobic, częściowo przy wsparciu rządu Serenissimy, która była wówczas w konflikcie z Papieżem, wyrażając tony potępienia wobec edyktu kardynała Boromeusza przeciwko „błędnym” doktrynom.
Proboszcz parafii Giacomo Gaffuri powiadomił o zdarzeniu wikariusza, ten zaś poinformował arcykapłana Clusone Decio Berlindisa, który zamknął dom Salera i utworzył tam trybunał kanoniczny. Zebrano zeznania świadków opisujące wydarzenia, które miały miejsce także w dniach następujących po objawieniach maryjnych, których prawdziwość doprowadziła do zezwolenia na kult i budowy sanktuarium poświęconego Madonnie delle Grazie, także ze względu na liczne świadectwa niewytłumaczalnych uzdrowień. Dokumenty procesu kanonicznego przechowywane są w archiwum sanktuarium.
Uchwała gminy o budowie kościoła datowana jest na 13 stycznia 1608 roku, natomiast wmurowanie pierwszego kamienia odbyło się 24 czerwca tego samego roku. Następnie w roku 1645 rozpoczęto budowę dzwonnicy.
W XVII wieku doszło do sporu pomiędzy kapelanem sanktuarium a proboszczem kościoła parafialnego. Bulla papieska papieża Pawła V pozostawiła mianowanie kapelana sanktuarium obywatelom świeckim, bez uwzględnienia woli proboszcza. Spowodowało to sporo nieporozumień między obydwoma kościołami, co nie jest wyjątkową sytuacją w diecezji Bergamo.
Główna fasada kościoła otwiera się na duży cmentarz kościelny; rysunek zachowany w Muzeum Fantoni w Rovetta poświadcza projekt Andrei Fantoni, nawet jeśli część ta przeszła kilka interwencji po pierwotnym składzie.
Wnętrze kościoła składa się z trzech naw podzielonych trzema kolumnami na cztery przęsła.
Do prezbiterium prowadzą cztery stopnie, gdzie znajduje się fresk przedstawiający „salę świętych”, dzieło Giacomo Busca przedstawiające Jezusa na krzyżu z Madonną i innymi świętymi z boku. Na sklepieniu prezbiterium znajduje się płótno Domenico Carpinoni przedstawiające Niepokalane Poczęcie z chórem aniołów. Dwa owale z freskami po bokach prezbiterium są dziełem Antonio Guadagniniego. Dwa duże płótna Wesele w Kanie i Pokłon Trzech Króli są autorstwa tego samego artysty i znajdują się w obu nawach bocznych.
Ołtarz główny jest dziełem Fantoniego, w większości wykonany jest z marmuru i przedstawiony jest na nim epizod Objawienia. w nawie zachował się także obraz Św. Józef z dorastającym Jezusem pędzla Giovana Battisty Rivy.
W kościele na uwagę zasługuje także ambona, dzieło Andrei Fantoniego oraz okazałe organy Giovanniego Rogantino da Morbegno z 1345 piszczałkami, z czego 1255 wykonanych jest z metalu i 90 ze szlachetnego drewna; skrzynia, pochodzenia renesansowego, składa się z pięciu dzwonów i posiada liczne rzeźby.
W ciemnej sali znajduje się figura Matki Bożej z Dzieciątkiem, niesiona co roku w procesji 22 czerwca. W ciemnej sali znajduje się wiele wotów oraz kilka posągów ze szkoły Fantoni przedstawiających Opłakiwanie Zmarłego Chrystusa.
Dzwonnica ma 68 m. jest jednym z najwyższych w rejonie Bergamo. Jej wysokość jest wskazana na epigrafie umieszczonym u podstawy.
Mapa:
Sanktuaria w pobliżu:
