Sanktuarium Madonna della Costa (Cavenago d'Adda)
Via Santuario, Cavenago d'Adda
Sanktuarium Maryjne
UDOSTĘPNIJ
ZAPISZ
4
Sanktuarium Madonna della Costa (Cavenago d'Adda)
Źródło: Wikimedia Commons
Źródło: Wikimedia Commons
Źródło: Wikimedia Commons
Źródło: Wikimedia Commons
O sanktuarium:
Sanktuarium Madonna della Costa to sanktuarium katolickie zlokalizowane we włoskiej gminie Cavenago d'Adda, w diecezji Lodi.
W miejscu sanktuarium Madonny della Costa od średniowiecza istniało małe oratorium poświęcone Najświętszej Dziewicy Zwiastowania, będące przedmiotem powszechnej pobożności. Najstarszy dokument pisany, w którym wspomniano o tym oratorium, pochodzi z 1339 roku.
Z biegiem czasu oratorium zyskiwało coraz większe znaczenie, czego potwierdzeniem jest odpust udzielony przez papieża Pawła V około 1615 roku wszystkim wiernym, którzy tam uczęszczali. Z dokumentu biskupa Clemente Gery z 1642 r. wynika, że czczono tam figurę Madonny, którą niesiono w procesji 25 marca każdego roku.
Popularna tradycja Cavenaghi, ugruntowana pisemnie w XIX wieku przez rektora Don Angelo Molteni, przekazuje historię cudownego zdarzenia, które rzekomo miało miejsce 18 lipca 1662 roku: młoda pasterka z miasta, głucha, niema i pomarszczona ramię, wyprowadziła swoje gęsi na pastwisko na nizinach pod Sanktuarium, w pobliżu małej kaplicy, na której namalowano wizerunek Matki Boskiej. W tym momencie ukazała się jej Madonna, uzdrowiła ją z dolegliwości i nakazała przenieść obraz do Sanktuarium, aby wierni mogli go adorować. Dziewczynka opowiedziała o tym arcykapłanowi Don Bassiano Serinie, który zdumiony cudem przystąpił do realizacji prośby Madonny.
Data 18 lipca 1662 r., wywnioskowana przez prepozyta Molteni w interpretacji ze starożytnego pisma znalezionego w oratorium, jest z pewnością błędna: z inwentarza sporządzonego przez arcykapłana Serinę 22 października 1660 r. wynika faktycznie, że w tym dniu cudowny obraz Madonny już umieszczono w sanktuarium.
W 1729 roku obraz umieszczono na ołtarzu, zastępując posąg.
W 1870 roku prepozyt Molteni, biorąc pod uwagę fatalny stan zachowania, w jakim obniżono niebezpieczne obecnie oratorium, ogłosił zamiar rozbiórki starego budynku i zbudowania nowego sanktuarium. Ze względu na ograniczone środki finansowe projekt postępował powoli: w 1872 roku położono pierwsze dwa kamienie w obecności biskupów Lodi, prałata Gelminiego i Cremy, prałata Sabbii, ale budowa nie była kontynuowana z powodu różnych pilniejsze problemy.
Dopiero w 1876 r. zamknięto stare oratorium, rozebrane 5 maja następnego roku; prepozyt Molteni sfinansował prace budowlane z własnej kieszeni, mając nadzieję, że nowe sanktuarium zostanie ukończone do 3 czerwca, czyli w dniu jubileuszu biskupiego papieża Piusa IX, i konsekrowane w obecności kardynała. Ani jedno, ani drugie życzenie nie mogło się spełnić, dlatego też sanktuarium zostało konsekrowane 5 maja 1878 r., w święto św. Piusa V, w obecności biskupa koadiutora Lodi, prałata Bersaniego-Dosseny.
Papież Pius IX, któremu poświęcono sanktuarium, w dniu konsekracji już nie żył; w poprzednich miesiącach zdążył jeszcze ofiarować do sanktuarium złoty kielich i udzielić wiernym odpustu zupełnego.
W 1932 roku po lewej stronie kościoła dobudowano portyk i imponujące schody prowadzące do doliny poniżej.
Sanktuarium położone jest na południe od miasta, na skraju tarasu rzecznego (lokalnie: „wybrzeże”), w pozycji dominującej nad niziną Adda.
Elewacja zwrócona w kierunku południowo-zachodnim otwiera się na niewielki dziedziniec kościelny otoczony zabudową wiejską, absyda zaś zlokalizowana jest w kierunku północno-wschodnim, niemal na skraju potoku.
Wzdłuż lewej strony biegną imponujące schody, które łączą cmentarz z tzw. „doliną”; stąd, idąc kilkaset metrów w kierunku folwarku Bordigherio, dojdziemy do małej kaplicy wzniesionej w XX wieku w miejscu objawień maryjnych.
Mapa:
Sanktuaria w pobliżu:
