Sanktuarium Najświętszej Maryi Panny Różańcowej (Vimercate)
Via Santa Marta, 20871 Vimercate San Maurizio
Sanktuarium Maryjne
UDOSTĘPNIJ
ZAPISZ
5
Sanktuarium Najświętszej Maryi Panny Różańcowej (Vimercate)
Źródło: Wikimedia Commons
Źródło: Wikimedia Commons
Źródło: Wikimedia Commons
Źródło: Wikimedia Commons
Źródło: Wikimedia Commons
O sanktuarium:
Sanktuarium Najświętszej Maryi Panny Różańcowej jest ważnym miejscem kultu katolickiego w Vimercate, w prowincji Monza i Brianza, w historycznym centrum miasta, w pobliżu kolegiaty Santo Stefano, jest główną siedzibą parafii Santo Stefano i dekanatu, z kolegiaty korzystano tylko w święta lub na szczególne okazje.
Jego historia sięga kilkudziesięciu lat po tysiącleciu, kiedy w mieście odrodziło się nabożeństwo do Najświętszej Maryi Panny. W Vimercate zbudowano kościół w Santa Maria, który później zmienił swoje poświęcenie najpierw pod wezwaniem Niepokalanego Poczęcia, a następnie został oficjalnie poświęcony Madonnie Różańcowej. W 1628 roku podjęto decyzję o budowie nowego kościoła, który do dziś możemy podziwiać w niemal całkowicie pierwotnej formie. Budowę ukończono w 1686 r., wraz z ukończeniem czterech ołtarzy poświęconych św. Józefowi, Chrystusowi, św. Katarzynie i Trzem Królom. Również w 1688 roku zburzono wysoką dzwonnicę znajdującą się w pobliżu starożytnego kościoła i znajdowały się na niej tylko dwa dzwony, prawdopodobnie bliźniacze dzwony z małego kościoła Sant'Antonio, również pochodzące z odlewni Bonavilla powstałej mniej więcej w tym czasie. Natychmiast zbudowano nowy, ukończony w XVIII wieku.
Kolejnym wydarzeniem zapamiętanym w historii tego kościoła było poświęcenie pięciu dzwonów, które miało miejsce 5 marca 1776 r. i którego dokonał prałat Cornelio Reina. Dzwony odlano w odlewni Innocenzo i Francesco Bonavilla w Mediolanie i nadano im imiona: Santa Maria, Santo Stefano, Sant'Ambrogio, San Carlo i Santa Eurosia. Dzwony te są przykładem doskonałej sztuki odlewniczej odlewni i nadal można na nich grać na sznurku, co jest znakiem, że tradycja w tym mieście nie została utracona. W 1869 roku zaistniała potrzeba rozbudowy sanktuarium, dlatego dobudowano boki, które nadały budowli kształt krzyża.
Kościół ma plan krzyża łacińskiego, posiada trzy nawy i boczne kaplice. Na chórze przy fasadzie znajdują się organy zbudowane przez braci Prestinari w 1851 roku.
Mapa:
Sanktuaria w pobliżu:
